محدثه حاجی زاده - دانشگاه فرهنگیان واحد زینب کبری ع
فائزه شاپورجانی - دانشگاه فرهنگیان مرکز سلمان فارسی شیراز

در نگرش اسلامی خانواده و مدرسه دو فضای تربیتی مکمل یکدیگر هستند. به ویژه آنکه با توجه به این که والدین، براساس مبانی حقوقی پیش گفته شده، باید نقش تعیین کننده ای در ساز و کارهای طراحی و اجرایی تربیت رسمی داشته باشند. بزرگترین مسئولیت یک معلم؛ آموزش و پرورش دانش آموزانی است که به امید فراگیری دانش، حدود نیمی از روز خود را در مدرسه می گذرانند. آموزش و پرورش صحیح کودکان و نوجوانان مستلزم هماهمنگی، کوشش و تلاش متقابل بین سه ضلع خانواده ، دانش آموز و مدرسه (کادر آموزشی و معلمان) است؛ این مهم تحقق نمی یابد مگر با همیاری دوجانبه اولیا و مربیان در مکانی که آن را انجمن می خوانند. به وسیله انجمن های اولیا و مربیان رابطه متقابلی بین خانه و مدرسه ایجاد می شود. همچنین در کنار این همکاری دو جانبه اولیا و مربیان، دانش آموزان نیز مشتاق به همکاری و هماهنگی با یکدیگر در کارهای گروهی شده و نتیجه چنین وضعیتی آینده امیدوار کننده برای متربی و دیگر اعضای جامعه خواهد بود. این مقاله با روش کتابخانه ای به بررسی روش هایی پرداخته که بدین وسیله ارتباط خانه و مدرسه استحکام یابد و تربیت کودکان از جنبه های مختلف از جمله (دینی، اجتماعی، ذهنی و تحصیلی) به کامل ترین شکل ممکن انجام شود؛ تا والدین و مربیان در راستای باور به این که تاثیری یکسان در پرورش نیکوی کودک دارند، تعلیم و تربیت را در چارچوبی علمی و هدفمند، با روش هایی نوین پیگیری کنند.

اولیا و مربیان، برنامه ریزی تحصیلی، تربیت دینی، نظام تعلیم و تربیت