تبیین آسیب ها و ضرورت پژوهش در حوزه آموزش طراحی مسکن با رویکرد معناگرایی

براساس نظریات بسیاری از اندیشمندان، معماری مسکن معاصر از حوزه معناگرایی فاصله زیادی گرفته است که این امر عدم رضایت ساکنین در محیطهای زندگی خود را به همراه دارد. از آنجا که ریشه بسیاری از مشکلات جامعه را میتوان در آموزش آکادمیک ریشه یابی نمود، مشکلات جامعه معماری نیز از آموزش میتواند سرچشمه بگیرد. بنابراین ضرورت تحقیق پیرامون آموزش معماری آشکار میگردد که این مقاله درصدد است تا به ریشه یابی و کشف مسائل و آسیب های حوزه آموزش معماری در زمینه معناگرایی بپردازد. .بهره گیری از نگرش معنامحور در آموزش طراحی، راهی مؤثر در احیای مولفه های هویت معماری امروز به ویژه کاربری مسکن محسوب میشود. استفاده از اصول علم نشانه شناسی، یکی از بهترین راهکارها در مطالعه معنامحوری فضا به شمار می آید.چراکه نشانه ها به عنوان شاخص ترین عوامل معنایی در ایجاد تداعیات ذهنی، میتوانند عاملی مؤثر در ارتقای هویت معماری در ارتباط با مخاطب باشند. این در حالی است که وجوه معنا از جمله علم نشانه شناسی، امروزه در آموزش آکادمیک طراحی معماری جایگاهی ندارد. برای تحقق پژوهش از روش تحقیق سندکاوی و تحلیل محتوای کیفی بهره گیری شده است. براساس نتایج مهمترین مسائل و آسیبهای آموزش طراحی معماری »فقدان نگرش معنامحور و عدم توجه به نشانه شناسی در آموزش طراحی معماری«، »فقدان رویکرد پژوهش محور در آموزش طراحی معماری«، »بهره گیری از سلایق زیبایی شناختی شخصی در ارزیابی و هدایت طراحی های کالبدی توسط اساتید«، »فقدان نگرش روانشناختی و بهره گیری از اصول آن در آموزش طراحی معماری« و »غفلت در پرداختن به ارزیابی فضاهای طراحی شده، نسبت به کالبد و فرم در فرآیند آموزشی« شناسایی میگردد.

کلیدواژه ها:

معماری ، آموزش طراحی ، معناگرایی.