سمیه باقری هشی - دانشجو کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد پرند، ایران
محمدرضا لیلیان - استاد و عضو هیئت علمی دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند

فضاهای شهری با ساختار کالبدی و کارکرداجتماعی، عرصه مطلوبی برای رشد جامعه محسوب میشوند؛ چراکه فعالیتها، رفتارهای انسانی و تعاملات اجتماعی و فرهنگی در آن شکل می گیرد؛ بنابراین روابط اجتماعی یکی از مهمترین عوامل تأثیرگذار در زندگی انسانها میباشد. این در حالی است که طی ماه های اخیر جهان شاهد شیوع ویروس کووید19 به صورت اپیدمی بوده و برای گریز و مقابله با این بحران، محدودیتهایی از قبیل قرنطینه و فاصله بهداشتی( فیزیکی)، را که توسط سازمان جهانی بهداشت وضع گردیده، تجربه میکند . تجربهای که ابعاد وسیعی دارد و در تمامی زمینه های زندگی انسانها تأثیر گذار خواهد بود؛ که از آن میان میتوان به تأثیرات و تغییراتی که در طراحی کالبدی فضاهای معماری و شهری خواهد داشت اشاره نمود. مسئله ای که در حال حاضر ذهن بسیاری از اندیشمندان شهری و روانشناسان را به خود معطوف داشته و نگران کننده به نظر میرسد، راهکار قرنطینه برای مقابله با شیوع گسترده بیماری است. اگرچه با توجه به شرایط کنونی شیوه مناسبی به نظر می رسد، اما محققین علوم اجتماعی نگران تبعات روانی این پیامد بر جوامع انسانی هستند؛ چراکه انسان موجودی اجتماعی است و انزوا و خانه نشینی او، آسیب های روحی و روانی شدیدی را به دنبال خواهد داشت. بنابراین با محدودیتها و فاصله های فیزیکی مطرح شده برای مقابله با این اپیدمی، جهان پسا کرونا، جهان دگرگونی در روابط و ارزشهاست که پیامد آن تغییر در سبک زندگی انسانها خواهد بود، به همین دلیل می بایست تأثیرات قرنطینه و به دنبال آن، بروز آسیب در روابط انسانی و نیز بازنگری در استانداردها، ابعاد و فاصله ها و همچنین سلامت فضای داخلی، که تا قبل از این اپیدمی مورد استفاده بوده، به طور جد مورد بررسی قرار گیرد؛ و این امر مستلزم بازاندیشی در طراحی معماری فضاهای شهری است که پژوهش حاضر، تلاشی است برای دستیابی به این مهم.

کیفیت فضایی، کووید-19، قرنطینه، بازاندیشی، سبک زندگی.