نقش معماری اقلیمی در توسعه معماری پایدار

منابع حاصل از انرژی های فسیلی زمین رو به اتمام و یا نابودی است، انسان سعی دارد با تکیه بر طبیعت و منابع انرژی آن، آیندهای روشنتر برای خود ترسیم کند. با توجه به اقلیم و آب و هوای متفاوت در ایران، در معماری سنتی ایران در هر اقلیم، گونه های ساختمانی مختلف وجود دارد. پیشینیان ما برای تطابق با شرایط سخت اقلیمی در نحوه طراحی و انتخاب مصالح و نوع ساخت خود، به گونه ای عمل میکردند که "محل سکونت" بهترین شرایط را برای آسایش و آرامش فراهم آورد. استفاده از منابع طبیعی با هدف تأمین نیازهای کنونی بشر و همچنین نسلهای آینده، مسئله ای است که معماران را به توجه و رعایت اصول معماری و توسعه پایدار سوق میدهد. در این پژوهش به بررسی معماری اقلیمی و استفاده از انرژی های طبیعی در معماری سنتی ایران و معماری پایدار پرداخته شده است. روش تحقیق مقاله حاضر، تاریخی-کتابخانه ای، است، بدین منظور در ابتدا به ضرورت توجه به معماری اقلیمی و اصول طراحی اقلیمی در معماری سنتی ایران اشاره خواهد شد . در قسمت دوم به شناسایی اصول معماری پایدار میپردازیم که با گذر زمان و گسترش روز افزون دانش بشری، همراه با رعایت اصول طراحی اقلیمی، توجه به معماری پایدار ضرورت بیشتری پیدا کرده است، هدف اصلی این مقاله نشان دادن این مهم است که معماری همساز با اقلیم و معماری پایدار همسو و همجهت با هم هستند بطوری که تجربیات معماری همساز با اقلیم میتواند در روند توسعه ی معماری پایدار نقش اساسی ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری اقلیمی ، معماری پایدار ، توسعه پایدار