تبیین جایگاه نگرش پدیدارشناختی در گستره دانش روان شناسی انسان ومحیط

بيج هاني و گمشدگي: به عنوان بحراني براي انسان امروز مطرح است. يكي از نمودهاي بارز احساس بيخانماني، از بين رفتن احساس هويت و حس تعلق به مكان است. مارتين هايدگر، ريشة حل اين مشكل را در آشكارگي مفاهيم مكان، جهان و به طور خاص وجود آدمي كه در- جهان- بودن از ويژگي هاي اگزيستانسيال اوست، مي بيند. اودربخشي از پديدارشناسي هرمنوتيك خود ارتباط خاص وجود آدمي را با مكان تحليل مي كند. از ديدگاه او دازاين (انسان) مكانمند و بودنش با در- جهان- بودن همراه است. در واقع انسان مكاني است كه وجود در آنجاآشكار مي شود. مكانيت او به واسطة قرب و بعد او آشكارمي شود. اين مكانيت از دو ويژگي اساسي حكايت مي كند: رفع دوري و جهت گيري.اگر انسان نسبت به مكان حس تعلق داشته باشد و مكان به گونه اي پديدار شده باشد كه آدمي بتواند خود را در آن جهت دهد، به مكانيت وجودي خود پاسخ مثبت داده است.هدف از اين پژوهش بررسي رابطه پديدارشناسي وعلم روانشناسي محيط است.روش اين مقاله كيفي مي باشد.سوال اصلي اين پژوهش اين است:جايگاه پديدارشناسي در علم روانشناسي محيط چگونه است؟در اين مقاله ابتدا روش پديدارشناسي هرمنوتيك توضيح داده مي شود. در ادامه حيث مكانمندي دازاين و ابعاد آن تشريح مي گردد و در نهايت اين نكته مطرح خواهد شد كه چگونه اين مكانيت در قالب هنر معماري به كالبدي معمارانه ترجمه مي شود. مباحث مطرح شده در اين مقاله مي تواند راهنماي معماران و شهرسازاني باشد كه در آشكار كردن پديدار مكان مي كوشند.

کلیدواژه ها:

مکان ، وجود ، در ، جهان- ، بودن ، مکانیت دازاین ، هنر معماری