بررسی اثر نانو الیاف به کار رفته در کامپوزیت های شیشه اپوکسی تحت بارشکست میان لایه ای، تجربی و عددی

در سال های اخیر استفاده از سازه هایی که از اتصال و مونتاژ چندین قطعه کامپوزیتی ساخته می شود، در صنایع مختلف رایج شده است.دلایل اصلی استفاده از اتصالات و عدم تولید یکپارچه، عبارت است از: محدودیت در تولید، امکان دسترسی به قسمت های مختلف سازه، امکان تعویض اجزا و سهولت بررسی هر جز، در سازه . یکی از روش های متداول اتصال ، روش اتصال مکانیکی می باشد که انتخاب مناسبی برای اتصال کامپوزیت های چند لایه است .این روش اتصال علاوه بر این که از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه میباشد، به راحتی نیز می توان اتصال را باز کرد و اجزا را از هم جدا نمود . اما یکی از معایبی که این روش دارد، نیاز به ایجاد سوراخ در سطح قطعات برای استفاده از پیچ و پرچ میباشد. وجود سوراخ در این اتصالات باعث تمرکز تنش و کاهش استحکام سازه می شود.همچنین بازده این روش در سازه های کامپوزیتی بسیار کمتر از سازه های فلزی میباشد.روش های دیگری که میتوان استحکام لایه های کامپوزیت را افزایش داد روش , z-pining , stitching braidingو .... که همگی این روشها باتوجه بر افزایش قابلیت استحکام پارگی و لایه لایه شدن ، عیوبی از جمله تمرکز تنش و افزایش شکست در ناحیه دوخت را برای کامپوزیت ها به وجود می آورد.بنابراین، به منظور افزایش کارایی سازه، پی بردن به اثر اتصالات بر روی سازه مهم میباشد . به همین دلیل ، توانایی مشخص کردن مود های خرابی در چند لایه های کامپوزیتی سوراخ شده، به یکی از موضوعات مهم و پیچیده تبدیل شده است . در این تحقیق با اضافه کردن الیاف و تغییر ماتریس استحکام را افزایش داده و بدون اینکه کامپوزیت ما تحت نیروی دوخت و دوز و یا نیروی مته جهت پیچ و پرچ قرار گیرد و درصد بالایی از استحکام خود را از دست بدهد.بنابراین در این پژوهش سعی شده تا با بررسی اسناد و کتابها و سایر منابع اطلاعاتی به روش علمی- مروری به بررسی این مباحث بپردازیم.

کلیدواژه ها:

کامپوزیت ، سازه ، تمرکز تنش ، ماتریس استحکام