بررسی رویکرد قرآن پژوهی پروفسور توشی هیکو ایزوتسو

دست یابی و کشف معناي متن قرآن کریم موضوعی است که در سابقه تاریخی اسلامی آن با عنوان تفسیر شناخته می شود. موضوعی که در رویکرد استشراقی آن با معناشناسی مرتبط می شود. براي معناشناسی، ساختگراي واژگانی یکی از شاخاي معناشناسی است که ایزوتسو رویکرد درزمانی آن را در حوزه قرآنی بر پایه نظریه معنایی لئو وایسگربر و زبانشناسی قومی ارائه کرده است. ایزوتسو در معناشناسی قرآنی خود، زاویه جدیدي از مطالعات مفهومی و واژگانی قرآن را معرفی کرد که مباحث مطرح در آن بویژه ترسیم شبکه معنایی مفاهیم، اثر مهمی در ارائه تصویري به هم پیوسته از مفاهیم و واژگان قرآنی داشته است . روشمندسازي مطالعات معنایی در قرآن و ارائه نگاهی در زمانی در مطالعات واژگانی می تواند از دستاوردهاي مهم روش معناشناختی ایزوتسو محسوب شود، اما در کنار نقاط قوت این روش باید از نقاط ضعف آن نیز سخن گفت. روش معناشناسی قومی ایزوتسو بدلیل مبتنی بودن بر شکل افراطی فرضیه نسبیت زبانی یا فرضیه ساپیرـ ورف با نقدهاي جدي روبرو است. از جمله می توان به رویکرد افراطی به نقش زبان در تفکر و تحلیل مباحث زبانی از جهت جهان بینی قومی اشاره کرد . همچنین روش معناشناسی قرآنی ایزوتسو در پاره اي از مبانی از جمله تشکیل میدان هاي معنایی نیازمند بررسی هاي علمی بیشتري است. این مقاله به در صدد بررسی روش معناشناسی ایزوتسو و نقد مبانی وي در این حوزه است که زمینه بهره گیري مناسب تر از معنا شناسی را فراهم خواهد ساخت.

کلیدواژه ها:

ایزوتسو ، روش ، قرآن ، معناشناسی