محمد امینی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری
ایوب مرادخانی - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج

نحوه استفاده از فناوری های مدرن در راستای ایجاد فرم های بومی به شیوه ای استعاری و با تعاملی دوسویه با فناوری جهانی بر اساس رویکرد منطقه گرایی مبنای پژوهش حاضر می باشد این رویکرد از آن حیث مورد توجه قرار دارد که در برگیرنده ی نکات مهمی است که جوهره تفکرات امروزه ی جهانی شدن را بنا می نهند. پرسش اصلی آن است که چگونه می توان شاخص هایی را جهت کاربرد فناوری های نوین در راستای بیان استعاری فرم های بومی با توجه به منطقه گرایی تعاملی در معماری تعریف کرد؟ این تحقیق با استفاده از روش تحقیقی کیفی و تکنیک "تحلیلی- تفسیری" و بر اساس دیدگاه نظریه پردازان و تحلیل مصادیق انجام می گیرد. در این راستا پس از بررسی پیشینه موضوع، دیدگاه های ارائه شده از سوی صاحب نظران به منظور تدوین مبانی نظری، مورد کنکاش و تدوین قرار می گیرد و منطقه گرایی تعاملی و رویکرد های مختلف آن همراه با مصادیق مربوطه بررسی خواهد شد و در انتها به ارائه مدل تحلیلی منطقه گرایی تعاملی و ارائه راهکارهای طراحی منتهی می گردد بر اساس نتایج تحقیق، بهره گیری از فناوری های نو در ترکیب با عناصر و فرم های بومی و سنتی به صورت فرمال یا عملکردی و همچنین استفاده از آنها در جهت حل مسایل اقلیمی منطقه، از الگوهای اساسی در بکارگیری فناوری های نو در معماری محسوب می شوند. از طرفی بهره گیری از فناوری هاینو در حفظ ارزش های خاص فرهنگی- اجتماعی منطقه در کنار قواعد، شرایط و ضوابط جدید، به دلیل توجه به الگوهای رفتاری مخاطبان، از الگوهای مطلوب جهت استفاده از تکنولوژی روز در فضاهای زندگی معاصر به شمار می آید.

منطقه گرایی تعاملی، فناوری مدرن، بیان استعاری فرم های بومی