امکان سنجی پیدایش و گسترش مراکز آموزشی پرورشی کودکان کار در ایران

یکی از پدیده های گریبانگیر و حائز اهمیت در ایران و جهان کودکان کار هستند. این پدیده به میزانی رشد یافته که تقریباً کلیه ملل عالم درگیر آن هستند و در پی راه حلی برای این معضل اجتماعی می باشند. این موضوع هم دغدغه ی کشورهای توسعه یافته است و هم کشورهای جهان سوم و در قاره های آمریکای جنوبی و مرکزی، آسیا و آفریقا بیشتر وجود دارد. کودکان کار در سطح جهان غالباً شبانه روز در حال کار هستند. آنها پیش از رسیدن به سن قانونی به اجبار وارد بازار کار می شوند و کار زودرس مانع رشد و پرورش اجتماعی و روانی- جسمانی آنها می شود. سازمان مراقب کودکان شاغل از سال 1980 میلادی در زمینه کار کودک فعالیت داشته است. در اغلب ملل جهانی برای کودکان خیابانی از سوی دولت یا سازمان های غیردولتی، NGO ها و سازمان های بین المللی، اماکنی به عنوان سرپناه، اسکان و آموزش درنظر گرفته شده است که از انواع آن می توان به "دن بسکو" اشاره کرد که کودکان کار به میل و اختیار خود می توانند به این مدرسه مراجعه نمایند. و با توجه به استعداد و علاقه نوجوانان وارد رشته دلخواه بشوند. در سال 1377 خورشیدی، جلسات متعددی برای جمع آوری و پذیرش کودکان کار در ایران انجام شد و سال 1378 در شانزده استان کشور، طرح مراکز شناسایی و تشخیص جایگزینی کودکان خیابانی توسط سازمان بهزیستی به مرحله اجرا درآمد. در سال 1380 تعداد مراکز به بیست و یک واحد رسید و همچنین مهمان سراهایی برای این کودکان احداث شد. در این پژوهش سعی شده تا با تحلیل وضعیت موجود کودکان کار، امکانات کشور و استفاده از تجارب موفق خارجی، امکان احداث مراکز آموزشی و پرورشی کودکان کار در ایران و توسعه آن مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله از روش تحقیق توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای مانند کتابخانه های دانشگاهی، تخصصی و عمومی و مقاله های علمی پژوهشی وبسایت اینترنتی تخصصی منجمله سیویلیکا و پایگاه مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

مرکز آموزشی ، مرکز پرورش ، کودکان کار ، ایران