استفاده از پتانسیل انرژی های تجدیدپذیر برای توسعه پایدار در سطح مناطق روستایی

گذار انرژی به طور فزاینده ای به عنوان یک فرصت امیدوارکننده برای توسعه اقتصادی نواحی روستایی محسوب می شود. این امکان با جانمایی و مالکیت تأسیسات غیرمتمرکز (مقیاس کوچک) انرژی تجدیدپذیر همراه است. اما این ارتباط سازنده، به جای اینکه از نظر مفهومی و عملی مورد استفاده قرار گیرد، تنها به صورت یک اصل عمومی پذیرفته شده است؛ بنابراین در حالی که توسعه روستایی مبتنی بر انرژی تجدیدپذیر به عنوان محصول مطلوب گذارهای انرژی بیان شده است، پتانسیل آن تا حد زیادی تحقق نیافته است. هدف این مقاله بررسی اثر متقابل میان انرژی های تجدیدپذیر و توسعه روستایی در بستر سیر جاری گذار انرژی است. در انجام این کار، ابتدا راه های مختلف چگونگی کمک انرژی های تجدیدپذیر به توسعه روستایی مورد بررسی قرار گرفته و نقش تلفیق همزمان انرژی تجدیدپذیر و توسعه روستایی در کشور دانمارک-کشور پیشرو در حوزه استفاده از انرژی تجدید پذیر در مناطق روستایی- بررسی شده است. سپس با رویکردی منتقدانه، تجربیات مختلف این کشور در مورد عدم تطابق های مربوط به سیاستگذاری، که مانع از سهم کارآمدتر انرژی تجدیدپذیر در توسعه روستایی است، مورد بحث قرار گرفته و برخی نظرات در مورد نیاز به در نظر گرفتن مسائل جوامع روستایی در صورت جدی گرفته شدن هم افزایی بین گذار انرژی و توسعه روستایی، ترسیم شده است. این اقدام کمک شایانی به طراحی یک افق روشن برای توسعه روستاهای بی شمار در سطح ایران، از طریق سرمایه گذاری بر روی استفاده از پتانسیل انرژی های تجدیدپذیر خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، توسعه روستایی ، هم افزایی ، اصلاحات اجتماعی-زیست محیطی ، برنامه ریزی انرژی