بررسی تاثیرات نظریه های برنامه ریزی شهری بر کاهش مشکلات ناشی آلودگی هوا (ریزگرد ها و ذرات گرد و غبار)

دهه اخیر یکی از اصلی ترین مسائل شهری ایران حضور گسترده ریزگرد ها در داخل شهرها و آلودگی های هوایی ناشی ازآن می باشد، گستردگی این مشکل به حد بوده است که مطالعات بسیاری در جهت حل این مشکل ارائه شده است. با توجهبه نقش برنامه ریزی و نظریه های مختلف برنامه ریزی به دنبال ارائه ی نظریه ی برنامه ریزی ای هستیم که بتوانبد بهمدیریت شرایط حال فائق آمده و این مشکل را درمان کند. برنامه ریزی شهری در ایران تاکنون بیشتر در قالب رهیافت های سنتی و به طور خاص رهیافت ساده جامع آن باقی مانده است. با روشن شدن کاستی های رهیافت های مذکور یکتلاش بطئی جهت ارتقای فرآیند و فرآورده ی برنامه ریزی شهری در نظام موجود صورت پذیرفته است. به موازات اینتغییرات نظریه و کنش برنامه ریزی در کشور های توسعه یافته نیز تغییر یافته و بسته به زمینه های مختلف شیوه هایمتفاوتی پیگیری و اجرا می شود. پس از گرایش برنامه ریزی شهری به جلب مشارکت در دهه های شصت و هفتاد میلادی،برنامه ریزی ارتباطی به عنوان شیوة پیشرفته از جلب مشارکت مردمی مطرح شد که موجب تغییر در کنش های نظریو عملی توسعه شهری و منطقه ای شده است. انگیزة ارتقای شیوة برنامه ریزی شهری در ایران در کنار ، قوت نظری برنامهریزی ارتباطی این سوال را پدید می آورد که آیا می توان این شیوه از برنامه ریزی شهری را در سازوکار برنامه ریزی ایرانبکار بست و از آن در جهت حل مشکل گرد و غبار شهری بهره گرفت یا خیر؟

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی ارتباطی ، آلودگی هوا ، گرد و غبار