فقدان ساختار برنامه ریزی مشارکتی؛ تأثیر مشارکت در برنامه ریزی های شهرداری ها

پیوستن شهروندان به فرایند برنامه ریزی، از نتایج مثبت انكارناپذیری برخوردار است. سال های اخیر موضوع مشارکتشهروندان در برنامه ریزی در اغلب کشورها بسیار مورد توجه قرار گرفته و سعی شده امكان مشارکت عمومی در سطوحگوناگون برنامه ریزی و تصمیم سازی فراهم شود. نقش مدیریت محله می بایست برای ساماندهی مشارکت های اجتماعی درمحلات شهر و به تبع آن برنامه ریزی محله محور مورد توجه ذینفعان حوزه مدیریت شهری قرار گیرد. زمانی که تلاش میشود مفهومی که به تدریج و هماهنگ با ساختارهای اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشورهای توسعه یافته شكلگرفته، در کشورهای در حال توسعه و بدون توجه به ویژگی های محیط های برنامه ریزی این جوامع، به همراه انبوهی ازمسائل و مشكلات نظیر فقر، شهرنشینی سریع، ناکارآمدی در ارائه خدمات و ضعف های زیرساختی و نهادی به کار گرفتهشود، موفقیت های قابل توجهی حاصل نمیشود. امكان مشارکت در ساختار چنین محیط هایی دشوار و مستلزم اصلاح رویهها و ساختارهای موجود است که راهكاری بلندمدت محسوب می شود و یا اینكه با تكیه بر نقش کلیدی برنامه ریزان،استفاده حداکثری از ظرفیت های مشارکت شهروندان در ساختارها و رویه های کنونی امكان پذیر شود. اگرچه گاهی اوقاتمشارکت عمومی توسط محدودیت های بوروکراتیک ناشی از عدم برخورداری از رویكرد و یک سیستم مدیریتی ناکافیتهدیدی می باشد که به محرومیت عمومی که ناشی از عدم آگاهی در مورد مشارکت عمومی و سطح پایین آموزش در بینمردم است منجر می شود. هدف این تحقیق ارائه مكانیزیم هایی برای طرح مدیریت محله است تا میزان موفقیت آن را درجلب مشارکت شهروندان جهت برنامه ریزی مشارکتی در شهرداری ها را محیا سازد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مدیریت محله ، جلب مشارکت شهروندان ، برنامه ریزی مشارکتی