عاطفه شعبان پور حقیقی
زهرا کیانپور

شکل گیری بافتهای تاریخی و قدیمی براساس نوع"همنشینی"لایه هاست. لایه های پیشین همواره امکان بروز لایه های پسین را مهیا می سازند. اما نوعی اقتدار معنایی و شکلی از سوی لایه نوین به کل لایه های پیشین تحمیل می شود. در این انگاره، ایجاد تعادل و توازن و تعامل آگاهانه بین زبان لایه های سازنده بافت قدیم و جدید غیر قابل اغماض به نظر می رسد. به منظور تلفیق و تعامل آگاهانه میان بافت جدید و قدیم(تاریخی) و ایجاد تعادل و توازن میان این دو زبان فراموش شده نیاز به شناخت دو زبان معماری قدیم و جدید خواهیم داشت ،ونیزدرک بافت گفتمانی ای که هر دو زبان در بستر آن به گفتگوی با مخاطب خویش (مردم و نیازهایشان) می نشینند ضروری است. شناخت عللی که در طول زمان میان این دو گونه زبان و گفتمان شکاف انداخته است حقیقتی است که نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود. زبان الگوی مشترکی که به دنبال آن هستیم همان هنجارهای اجتماعی در زمان و مکان می باشند. بحران های هویتی شهر های کنونی عدم وجود هنجار اجتماعی می باشد که با هنجارآوری در فرایند درونی کردن آن می توان به جامعه ای پایدار و شهرها و بافتهای زنده دست یافت.

بافت تاریخی ، بافت جدید ، همنشینی لایه ها،زبان الگو، مدل هنجارآوری