راهنمای شناسایی نقاط حادثه خیز راههای برون شهری در ایران

یکی از روش‌های سودمند جهت کاهش تصادفات جاده‌ای، شناسایی نقاط حادثه‌خیز و بررسی الگوی تصادفات در این نقاط می‌باشد به طوری که با انجام این کار بتوان راهکارهای لازم و پیشگیرانه‌ای جهت رفع آن ارائه داد. با این حال، در عمده موارد از معیارهای نسبتاً رایجی که تکیه بر داده‌های مشاهده‌ای تصادف دارد، جهت شناسایی نقاط حادثه‌خیز استفاده می‌شود. ضعف عمده چنین روش‌هایی در عدم معرفی فاکتورهای تأثیرگذار در تصادف، نادیده گرفتن ترافیک در معرض خطر و بازگشت داده‌ها به میانگین تصادف می‌باشد. استفاده از چنین معیارهایی منجر به انتخاب نادرست نقاط حادثه‌خیز می‌شود. در راستای کاهش چنین تأثیرات منفی در شناسایی نقاط مستعد خطر، در این تحقیق از روش شناسایی بر مبنای مقادیر مورد انتظار تصادف استفاده شده است. در این راستا، محورهای مواصلاتی استان کردستان جهت مطالعه موردی انتخاب شده و اطلاعات سه ساله تصادفات در این محورها جمع‌آوری شده و جهت شناسایی قطعات حادثه‌خیز استفاده شده‌اند. سپس با استفاده از مدل دوجمله‌ای منفی تابع عملکرد ایمنی براساس متغیرهای مستقل عملکردی در محورهای مورد مطالعه تشکیل شده و با استفاده از تعدیل بیز تجربی، مقادیر مورد انتظار تصادف تخمین زده شده است. در نهایت با استفاده از مفهوم پتانسیل بهبود قطعات حادثه‌خیز شناسایی و رتبه‌بندی شدند. نتایج تحقیق نشان داده است که از بین متغیرهای مستقل عملکردی، متوسط ترافیک روزانه و درصد تردد وسایل نقلیه سنگین تأثیر مستقیمی در وقوع تصادفات دارند.

کلیدواژه ها:

ایران ، تصادفات جاده ای