بررسی استفاده از ژئوسنتتیکها در لایه های روسازی جهت کاهش ضخامت روکش و جلوگیری از ایجاد ترک در آن و ارئه ضوابط مربوطه

اجرای روکش روسازیهای ترک خورده سهم بالایی از هزینه‌های مرمت و تعمیر جاده‌ها را بخود اختصاص داده است. از طرفی به دلیل ایجاد تمرکز تنش در رأس ترکهای کهنه در محل تماس با روکش، اغلب روکش جدید پس از مدتی دچار خرابی ترک خوردگی شده و کارایی خود را از دست میدهد. بنابراین تقویت و اصلاح ساختار روکش آسفالتی در برابر نفوذ ترکهای قدیمی هم به جهت اقتصادی و هم به جهت فنی از اهمیت بالایی برخوردار است. به منظور کنترل نفوذ ترکهای کهنه به بدنه روکش جدید و یا به عبارتی کنترل ترکهای انعکاسی، تمهیدات مختلفی مانند استفاده از آسفالت لاستیکی، استفاده از قیرهای پلیمری، به کار بردن لایه‌های Base-Isolating و نهایتاً استفاده از ژئوسینتتیکها در نظر گرفته میشود. بطور موردی برخی تحقیقات انجام گرفته در زمینه کنترل ترکهای انعکاسی عبارتند از: - افزایش ضخامت روکش Gulden & Brown 1984 - پوشاندن ترکها Vyce 1983 - ایجاد درزهای انبساط و انقباض در اساس تثبیت شده Thompson 1999 - استفاده از لایه های مسلح De Bondt 1998 - استفاده از تورهای سیمی فولادی AL Qadi 2003 - استفاده از لایه های مرکب ژئوتکستایل Mukhtar & Dempsey 1996 مشکل اغلب طراحان در زمینه دستیابی به روش مناسب و کاربردی در این زمینه : - پرهزینه بودن روشهای مورد اجرا و دستیابی به روشهای مقرون به صرفه ( ( Cost-Effective - کمبود ابزارهای طراحی اصلی و پایه - نیاز به زمان طولانی جهت نتیجه گیری - عدم یکسان بودن روشهای اجرا در کشورهای مختلف به منظور اجتناب از مشکلات طرح و آنالیز در استفاده از روش تحلیل اجزاء محدود، اغلب ساده سازیهای هندسی و یا رفتاری در نظرگرفته میشود که بایستی بر روی تقریبهای در نظر گرفته شده به شکل محافظه کارانه برخورد کرد. نتایج تحلیل با کمک روش اجزاء محدود صرفا جهت اظهار نظرهای علمی و نیز انجام ارزیابیهای منطقی کاربردی بوده و استفاده از این نتایج در طراحی چندان توصیه نمیشود. فاکتورهای مختلف و عوامل متعدد تاثیر گذار در استخراج روشهای طراحی از جمله علتهای این موضوع است.

کلیدواژه ها:

ضوابط ، آسفالت ، روسازی ، مرمت جاده