محسن افتخاری - دانشگاه آزاد اسلامی واحد رامسر

با وجود ماده 10 قانون مدنی ، نیازی نبود که صلح ابتدایی بدون هیچ خصوصیتی پذیرفته شود و وسیله ی انواع حیله های قانونی فراهم آید.ولی نباید چنین پنداشت که در وضع کنونی نیز هیچ فایده ای ماده 10 در کنار عقد صلح ندارد و این دو نهاد حقوقی تکرار یک قاعده است.زیرا عقد صلح ، عنوانی است که باید به طور صریح یا ضمنی از سوی طرفین قرارداد انتخاب شود. به بیان دیگر، صلح نیز خود قالبی است که ازسوی قانون گذار برای تجلی حاکمیت ارائه تاسیس شده است ، در حالی که ماده 10 قانون مدنی حکایت از لزوم قرارداد خصوصی قطع نظر ازهر گونه لباس و قالب ویژه است و دامنه ای گسترده تر دارد. برای مثال اگر مسافری در مهمانسرایی پانسیون شود، نمی توان گفت آنان دربارههزینه های مسکن و غذا و خدمات مهمانسرا با هم صلح کرده اند. ولی نفوذ این قرارداد برمبنای ماده 10 به آسنی قابل توجیه است. ماده 10قانون مدنی اصل اباحه را در عقود معین نیز اعلام می کند و به استناد آن می توان همه شرایط و توافق هایی را که مخالفت صریح با قواعد امری، نظم عمومی و اخلاق حسنه ندارد نافذ شناخت. ولی استناد به اباحه ی ناشی از صلح محدود به موردی است که عنوان معامله نیز صلح باشد.

عقد، ماده 10، قانون مدنی، صلح