تحلیل مکانی شاخص بهره وری آب در قطب های تولید گندم کشور

  محدودیت منابع آب از یک سو و لزوم حفظ تولید در اراضی فاریاب از سوی دیگر، امروزه باعث جذب نگرش به بهره­وری آب شده است. در این راستا، تحلیل، برآورد و تهیه نقشه بهره­وری آب به عنوان یکی از عوامل موثر در شناسایی پتانسیل زراعی اراضی کشاورزی، ضروری است. هدف از انجام این پژوهش، انتخاب روش مناسب­ میانیابی برای برآورد بهره­وری آب و بررسی تغییرات مکانی آن در قطب­های تولید گندم است. در این پژوهش، از داده­های میدانی 241 مزرعه در قطب­های تولید گندم ایران در سال زراعی 96-1395 استفاده شد که دامنه داده­های بهره­وری آب (آب آبیاری+ بارش موثر) بین 30/0 تا 58/2 کیلوگرم بر مترمکعب با میانگین 79/0 کیلوگرم بر مترمکعب برآورد شد. روش­های میانیابی استفاده شده شامل کریجینگ معمولی ، درون­یابی عکس فاصله وزن­دار (IDW) و تابع پایه شعاعی (RBF) بود. برای ارزیابی روش­ها، از فن ارزیابی متقاطع با معیارهای آماری مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE)، میانگین انحراف خطا (MBE) و خطای نسبی (MARE)، استفاده شد. بررسی روش­های درون­یابی نشان داد که در بین روش­های بکار گرفته شده، روش کریجینگ معمولی با مدل نیم­تغییرنمای نمایی، شرایطمناسبی را برای تهیه نقشه پهنه­بندی بهره­وری آب گندم داشت. برآیند ارزیابی تحلیل مکانی شاخص بهره­وری آب گندم موید این مطلب بود که زمین­آمار توانسته بود با دقت قابل قبولی (005/0 = MBE) در تهیه نقشه پهنه­بندی شاخص بهره­وری آب گندم مورد استفاده قرار گیرد. بر پایه نتایج تجزیه خوشه ای (کلاستر) عوامل تاثیرگذار (شوری آب آبیاری، شوری خاک و نوع رقم) در شاخص بهره­وری آب گندم، مناطق مستعد کشت گندم به 13 گروه مستقل در سطح پنج درصد در محدوده مطالعاتی تفکیک شد به نحوی که بیشترین و کمترین میانگین بهره­وری آب گندم به ترتیب در گروه 5 (کیلوگرم بر مترمکعب 84/0 = میانگین) و گروه 10 (کیلوگرم بر مترمکعب 41/0 = میانگین) مشاهده شد.