مروری بر تجارب ایران و برخی کشورهای آسیایی در حفظ کاربری اراضی کشاورزی

حفظ کاربری اراضی کشاورزی به عنوان بستر فعالیت های کشاورزی یکی از مهمترین مولفه های تصمیم گیری در عرصه توسعه کشاورزی و ملی است، چرا که در همه جوامع کوچک و بزرگ تامین امنیت غذایی نسل فعلی و آتی مستلزم حفظ و پاسداشت اراضی کشاورزی موجود برای استفاده مستمر و موثر از آنها است. از این رو بهره برداری بهینه و حفاظت از آن به عنوان تضمین کننده تداوم حیات بشری، یکی از ماموریت های مهم سیاست گذاران و برنامه ریزان توسعه پایدار کشاورزی است. بیشتر کشورهای توسعه یافته و پیشرو در بلوک شرق در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی، برنامه ریزی برای جلوگیری از تغییر کاربری اراضی، جلوگیری از خرد شدن آنها برای اقتصادی بودن تولید و یکپارچه سازی آن، مدیریت بهره وری و بهینه سازی نحوه استفاده از اراضی را یکی از مهمترین وظایف حاکمیتی دولت ها دانسته و آن را در راس برنامه های خود قرار داده اند و سالانه مبالغ زیادی از بودجه های اعتباری دولت را صرف اجرای برنامه های مختلف حفاظت از اراضی کشاورزی می نمایند. بنابراین هدف این تحقیق بررسی تجارب ایران و برخی از کشورهای آسیایی در رابطه با اجرای قوانین و برنامه های مختلف در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی است تا از این منظر بتوان به بینش جامعی درباره وضعیت حفظ کاربری اراضی کشاورزی ایران و کشورهای دیگر دست یافته و اقدامات اصلاحی لازم برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به وضعیت مطلوب کاربری اراضی کشاورزی را ارائه نمود.

کلیدواژه ها:

حفظ کاربری ، خردی و پراکندگی ، یکپارچه سازی ، تغییر کاربری