بررسی ویژگی های قرارگاه های رفتاری در نسبت با انعطاف پذیری در خانه علیزاده

امروزه با رشد جمعیت و افزایش قیمت مسکن، اهمیت طراحی مسکن مطلوب دو چندان میگردد. انعطاف پذیری یکی از مهمترین راهکارهای هماهنگی و سازگاری با ساختار خانواده و پاسخگویی بهینه به نیازهای متعدد و متغیر ساکنین در چنین شرایطی می باشد. در مفهوم انعطاف پذیری، الگوهای رفتاری یک خانواده در جریان زندگی، و افزایش و کاهش بعد خانوار مورد توجه قرار گرفته، که درنتیجه قابلیت فضا در جهت افزایش طول عمر واحد مسکونی تجلی می یابد. این نوشتار در صدد است جهت فهم اصول و راهکارهای انعطاف پذیری، نمونه موردی خانه تاریخی علیزاده واقع در تپه های الهیه تهران (متعلق به دوره پهلوی دوم) را تحلیل و بررسی نماید. لذاابتدا معیارهای مسکن انعطاف پذیر با مرور بر ادبیات ناظر بر این مفهوم استخراج و نظامند گردیده، سپس با انجام مطالعات میدانی، الگوهای فضایی و قرارگاه های رفتاری ساکنین خانه مورد نظر در طول زمان بر مبنای چارچوب نظری انعطاف پذیری تبیین و تحلیل می گردد. نتیجه حاصل از این پژوهش ضمن تاکید بر اهمیت توجه به زمان در طراحی معماری مسکونی بعنوان یکی از مولفه های اصلی انعطاف پذیری، چگونگی قابلیت انبساط و انقباض معماری سازگار با الگوهای رفتاری ساکنین را در این اثر تشریح می نماید.

کلیدواژه ها:

خانه ، انعطاف پذیری ، قرارگاه رفتاری ، زمان