محمد بهزادپور - استاد یار و عضو هیئت علمی تمام وقت گروه معماری دانشگاه فنی مهندسی واحد هشتگرد- دانشگاه آزاد اسلامی، هشتگرد، البرز، ایران
پگاه رادمان - دانشجو کارشناسی ارشد، دانشگاه رجاء قزوین، قزوین، ایران
سید حسن حسینی - مربی و عضو هیئت علمی گروه عمران دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه رجاء قزوین،قزوین،ایران.

کودکان عامل پیوند نسل های گذشته و آینده در هر جامعه محسوب میشوند . انتقال سنت ها، فرهنگ ها، اعتقادات و باورها و پیشینه های هویت بخش و در صورت لزوم اصلاح محیط اجتماعی نیز در هر جامعه توسط کودکان میسراست(غیاثوند،ستاری، 1385 ) این امر نشان دهنده آن است که بایستی به دوران کودکی هرفرد و نیازهایش توجه شود حال کودکانی که با عارضه بیماری غیر قابل درمان پا به دنیای امروزی گذاشته اند و از همان روزها به دلیلداشتن مشکلات جسمانی مانند تاول های خونی فراوان و یا چسبندگی انگشتان در سطح پوست خود همراه هستند نیاز به توجه بیشتری نسبت به سایر کودکان و فضاهای درمانی مناسب هستند و این مکان بایستی به غیر از امنیتدرمانی امنیت معنوی نیز دارا باشد تا بتوانند آسیب های روحی که این کودکان از سوی اطرافیان و جامع خود کسب کرده اند را در مکانی امن به دست آورند و بتوانند حس تعلق مکانی از دست رفته خود را بهبود یابند . این پژوهشبا بررسی بیماری اپیدرمولایزس بولوا که یک بیماری ژنتیکی پوستی است و بررسی آسیب های روحی و جسمانی کودکان سعی در شناسایی این کودکان برای عموم و حمایت مردم و فرصت دادن زندگی دوباره به آنها صورت گرفتهاست که با بررسی حس تعلق مکانی و ارتباط آن در بهبود بیماری آنها قدم گذاشته شده است زیرا این بیماری باعث شده تا کودکان دچار انزوا و از بین رفتن هویت و عزتنفس خود شده اند .این پژوهش برگرفته از رساله پایان نامهکارشناسی ارشد معماری صورت گرفته است که به صورت مطالعات کتابخانه ای و میدانی به جمع آوری اطلاعات پرداخت شده است و این اطلاعات را مورد بررسی قرار داده شده است.

تعلق مکانی، بازآفرینی، کودک، بیمارستان