ناصر خسرو و سنایی شاعران دوقطبی یا چند قطبی (بیداری شاعرانه از رویا تا واقعیت)

از دیرباز پیرامون شعر، جوهره و غایت آن دیدگاه های متفاوتی را بیان داشته اند. شعر و محیط، همسو با هم، پیوسته در حالدگرگونی هستند و از یکدیگر تاثیر می پذیرند. شعر به عنوان ضرورتی اجتماعی همواره ابزار پیشبرد اغراض دنیوی و معنوی قرارگرفته است. ناصر خسرو و سنایی، شاعران دوقطبی که در قطب تاریک شعر و اندیشه آنان جز لغو و مدح و کامجویی وهرزه درایی، اندیشه و پیام والایی یافتنی نبود، در نتیجه بیداری فکری و انقلابی درونی، نقطه عطفی را در تاریخ فرهنگ و ادباین مرز پرگهر رقم زدند و شعری را که پیش از آن به استخدام حوایج و مصالح پست دنیوی خویش درآورده بودند، ابزار اشاعهاخلاق و دین ساختند و دورانساز گردیدند. صرف نظر از برخی تضادهای فکری حاصل از گذراندن حالات روحی متفاوت،شعرشان آیینه آلام و آمال جامعه آنان بوده است. این پژوهش ضمن تبیین ویژگی های شعر خوب و متعهد و رسالت آن، بهموضوع بیداری فکری، علل و زمینه های آن در شعر و اندیشه این دو شاعر پرداخته، تاثیر این بیداری را در جهت گیری فکریآنان بررسی می کند که آیا می توان بین دو قطب تاریک و روشن اندیشه آنان مطلقا تمایزی قایل شد یا این مرزبندی با لحاظتضادهای فکری آنها صرفا حاصل دیدگاه های مبتنی بر تعصب، مطلق نگری و تقدیس گرایی است.

کلیدواژه ها:

شعر ، محیط ، شاعران دوقطبی ، ناصر خسرو ، سنایی