بادگیر ،مظهر معماری ایرانی ونقش آن در معماری پایدار

ایرانیان از دیرباز برای آسان کردن شرایط زندگی و ایجاد اسایش در زندگی خود و مقابله با شرایط نامساعد جوی و اقلیمی، با حداکثر استفاده از امکانات طبیعی، وبومی از راه کار های خاصی بهره گرفته اند . امروزه نیز با به کارگیری شیوه های نوین، همواره می توان در جهت دستیابی به اهداف معماری پایدار گامی موثر پیمود. یکی از این تمهیدات که در معماری سنتی ایران نقش به سزایی داشته است، عنصربادگیر می باشد که به عنوان یک سیستم سرمایش ایستا شناخته شده است. بادگیرها در تعدیل دما و رسانیدن آن به دمای درحد آسایش نقش موثری داشته اند و تهویه مطبوع را با هدایت جریان باد و بهره گیری از انرژی پاک و تجدیدپذیر طبیعت فراهم می آوردند.در این مقاله سعی شده است تا با بررسی سیر تحول بادگیرها از گذشته تا امروز، به این بحث مهم دست یافت که استفاده ازنیروهای تجدیدپذیر طبیعی همچون باد، در جهت تامین نیاز آسایش بشری همواره بسیار موثر بوده است؛ چرا که علاوه بر صرفه جویی در مصرف سوخت های فسیلی که رو به اتمام است، از تخریب محیط زیست نیز جلوگیری می شود واینگونه است که به اهداف معماری پایدار نزدیک تر خواهیم شد. راهکاری که گذشتگان ما به خوبی آن را درک کرده بودند وامروزه نیز با الگوگیری از همان نوع معماری و البته با کمک تکنولوژی های جدید می توان آن را دوباره احیا کرد و با کاهش آلاینده های زیست محیطی واستفاده از از منابع پایدار .نقش به سزایی در زندگی آیندگان دارد

کلیدواژه ها:

بادگیر ، معماری بومی ، انرژی تجدیدپذیر ، معماری پایدار.