نوسازی ایرانی

اقدام برای نوسازی، جوامع را وادار به فعالیت در بازارهای جهانی می کند و این کار رشد اقتصادی به همراه دارد، سس سرمایه گذاری و بازدهی سرمایه انسانی و ا رتقاء نیروی کار برای تولید کالاهایی با تکنولوژی پیشرفته، سودهای بیشتری به همراه می آورد و طبقه متوسط تحصیلکرده فربه می شود و فشارهایی از ناحیه این طبقه برای شکل گیری یک سیستم پاسخگو ایجاد می شود. بدان معنا که هرچه جامعه روبه رشد صنعتی می گذارد و از یک جامعه روستایی به یک جامعه شهری تبدیل می شود از جهان بینی سنتی و فرهنگ و ارزش های سنیتی دست برداشته و به ارزش های عقلانی رو می آورد و ه مچنین در مرحله بالاتر وقتی جوامع در روند فراصنعتی قرار می گیرند از ارزش های بقاء همچون اولویت قائل شدن برای امنیت اقتصادی و فیزیکی و همنوایی با هنجارهای اجتماعی دست برداشته و به ارزش های ابراز وجود روی می آورند، ارزش هایی همچون: آزادی بیان، مشارکت در تصمیم گیری، فعالیت سیاسی، حمایت از محیط زیست، برابری جنسیتی و رشد تساهل به اقلیت های قومی. نوسازی اجتماعی- اقتصادی با افزایش منابع مادی، شناختی و اجتماعی افراد، محدودیت های خارجی بر انتخاب افراد را کاهش می دهد. کاهش محدودیت ها بر انتخاب انسانی موجب رشد تاکید توده بر ارزش های ابراز وجود می شود. تاکید توده بر ارزش های ابراز وجود به رشد تقاضاهای عمومی برای آزادی های مدنی، سیاسی و حکومت پاسخگو منجر شده و بالاخره رشد موضوعات اخیر نیز به استقرار و حمایت از مناسب ترین نهادها برای به حداکثر رساندن انتخاب های انسانی یا همان دموکراسی کمک می نمایند. در این مقاله به ففرایند نوسازی، نوسازی در ایران و برخی موانع بر سر راه آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

نوسازی ، اصلاحات ، تغییر فرهنگی ، موانع پیشرفت ، حاکمان و مردم ایران