زبان ازوپ در ادبیات ایران

فابلهای ازوپ (Eesop) با توجه به اینکه حدود پنج قرن قبل از میلاد نوشته شده اند، جزو قدیمی ترین حکایات در نوع خود میباشند. شخصیتها و قهرمانان اکثر این حکایات حیوانات هستند. ازوپ با تمرکز بیشتر روی حیوانات به عنوان شخصیت های افسانه، توانست در فابلهای خود تا حدودی عنصر انسان را پنهان کند، و در عین حال موضوعات کاملا0 انسانی را به تصویر بکشد. پنهان کردن عنصر انسان توانست به نویسنده کمک کند تا بتواند پندها و نصایح و یا انتقادات خود را به صورت غیرمستقیم بیان کند. این شیوه بیان که در مقاله حاضر از آن به زبان ازوپ تعبیر شده است زبانی است که بشر همواره از آن برای پرهیز از انتقام حکام جور در زمان انتقاد ازحکومتها و برای دلنشین کردن نصایح تلخ به مذاق مخاطبان خود بهره برده است. در ایران نیز نویسندگان یا سرایندگان بسیاری از دیرباز تا امروز، در روزهای سخت و سیاهی که حاکمان ظالم میدان انتقاد را تنگ کرده و مجالی برای اعتراض باقی نمی گذاشتند، برای بیان نصایح و تعالیم و انتقادات خود زبان ازوپ را بهکار گرفتهاند که از جمله این آثار میتوان به درخت آسوریک، کلیله و دمنه، مرزبان نامه، گلستان سعدی، بهارستان جامی، توکایی در قفس از نیما، دو پشه از جمالزاده و ... اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

فابل ، ازوپ ، انتقاد ، شخصیت ، حیوان