گونه های شعر مقاومت در مثنوی معاصر فارس

شعر مقاومت با شعرهای دیگر تفاوتهایی شگرف دارد. سراسر پویایی و مبارزه است. لبریز از احساس های امید بخش و آرزوهای متعالی است. آنچه در ادبیات مقاومت به چشم میخورد آرمانهای مقدسی است که در مدینه ی فاضله ی شاعر دست یافتنی است و برای همین آرمانهای والاست که شاعر همگان را به تلاش فرا می خواند.1؛1بیان مساله: در سده ی اخیراشعار پایداری به طور چشمگیری افزایش یافت. در دوره مورد مطالعه، به دلیل رویدادهای گوناگونی چون جنبش مشروطه، جنگهای جهانی، انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی، پرداختن به این مفهوم درادبیات بویژه شعر،اوج گرفت. برخی ازشاعران باتوجه انگیزه وذهنیت خویش نسبت به این رویدادها عکس العمل نشان داده اند وجنبه های گوناگون این رخدادهارا به تصویر کشیده اند وآثاری ماندگار نیز پدید آورده اند.ازمیان قالب های شعرفارسی، مثنوی بیش ازدیگر قالبهای شعری توانسته دربیان مضمون ادبیات پایداری نقش داشته باشد. مثنوی با داشتن سابقه ای طولانی در سرودن اشعار حماسی از بهترین قالبهای شعری برای سرودن این مضمون به شمار میآید. داشتن وزنهای کوتاه و کوبندگی کلام و آزادی در قافیه پردازی از دیگر ویژگیهای مثنوی است که آن را به بستری مناسب برای سرودن اشعار مقاومت تبدیل میکند.این مقاله شعرمقاومت وپایداری دراستان فارس رادرسه دوره زمانی مشروطه تاسقوط پهلوی اول،از1320تا انقلاب اسلامی وازانقلاب تا1390بررسی می کند.