نمودهای باستان گرایی در سروده های هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج (ه. ا. سایه) با ادبیات گذشته پیوندی ناگسستنی داشته و پشتوانه ی فرهنگی سروده هایش بسیار غنی و پربار است. افزون بر محتوا و مفهوم، عناصر زبانی اشعار او نیز رنگ و بو و ویژگی سروده های شاعران متقدم به خصوص خواجه حافظ شیرازی را داراست. از بارزترین ویژگیهای زبانی اشعاراو، کاربرد آرکائیک زبان است که به زبان شاعر، تشخص ویژه ای بخشیده، با این توضیح که از بلاغت و شیوایی اشعار او کاسته نشده است؛ بنابراین نگارنده در این جستار که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، میکوشد سروده های وی را از نظر باستان گرایی-که عموما در حوزه های واژگانی و نحوی انعکاس بیشتری یافته است- بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

هوشنگ ابتهاج ، باستانگرایی ، سطح واژگانی ، سطح نحوی ، شعر معاصر.