مقایسه اثربخشی آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه

سازگاری تحصیلی نقش مهمی در فرآیند یادگیری و نیز سلامت عاطفی و روانی دانش آموزان در مدرسه دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو روش آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بوده و با استفاده از طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم مدارس دولتی منطقه 2 آموزش و پروش شهر تهران بود. نمونه ی این پژوهش شامل 60 نفر بود که با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای از بین دانش آموزانی که نمره ی پایینی در مقیاس سازگاری تحصیلی به دست آورده بودند، انتخاب شدند و در قالب دو گروه آزمایشی تحت آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی قرار گرفتند. به منظور سنجش سازگاری تحصیلی از زیرمقیاس سازگاری تحصیلی پرسشنامه شخصیت کالیفرنیا (1953) استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس حاکی از آن بود که هر دو روش آموزش خودگویی مثبت P<0/001) و (F=83/31 و خودکنترلی(P<0/001 و (F=25/61 باعث افزایش سازگاری تحصیلی دانش آموزان شده است؛ همچنین، بین اثربخشی این دو روش تفاوت وجود دارد و آموزش خودگویی مثبت دارای تاثیر بیشتری بر افزایش سازگاری تحصیلی است. نتایج نشان داد آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی در افزایش سازگاری تحصیلی دانش آموزان موثر است. همچنین، آموزش خودگویی مثبت تاثیر بیشتری بر افزایش سازگاری تحصیلی دانش آموزان دارد F=61/04) و .(P<0/001

کلیدواژه ها:

خودگویی مثبت ، خودکنترلی ، سازگاری تحصیلی