معصومه حیدری - دانشجوی دکتری علوم و مهندسی محیط زیست، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی تهران

روند افزایش طرح های تو سعه، بدون برنامه ریزی صحیح، منجر به عدم تعادل محیط زیست شده است . جمعیت انسانی و مصرف منابع در حال افزایش است، در صورتی که کل مساحت زمین های تولیدی و ذخایر سرمایه طبیعی ثابت و یا در حال کاهش است. سوال اصلی این پژوهش این است: آیا تو سعه می تواند با میزان ظرفیت زیستی و ظرفیت منابع محیط زیست سازگار باشد در این راستا موموم ظرفیت برد حایز اهمیت است. هنگامی که فعالیت های توستتعه بیش از ظرفیت منابع و ظرفیت جذب پسماند باشد، نشانگر عدم کارایی تو سعه است. بنابراین، ظرفیت برد ارتباط نزدیکی با تو سعه پایدار دارد. در این مطالعه، از روش ردپای اکولوژیکی برای محاسبه ظرفیت برد استفاده شده است. موموم ردپای اکولوژیک با بررسی ظرفیت زیستی منطقه و مقایسه آن با میزان تاثیر افرد بر محیط زیست، گام مهمی در جمت کمی سازی ظرفیت برد به شمار می آید . مقای سه میان ردپای اکولوژیک و ظرفیتزیستی مشخص می کند که آیا سرمایه های طبیعی موجود برای حمایت از تولید و مصرف کافی خواهد بود یا خیر. همچنین ردپای اکولوژیکی از ابزارهای موید، جمت بررسی میزان خسارات وارد شده به محیط زیست است که با استفاده از آن می توان فشار وارد شده بر اکولوژی و محیط زیست را به اطلاع عموم جامعه و سیاستگذاران رساند . این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی و بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای به برر سی مواهیم ظرفیت برد و ردپای اکولوژیک می پردازد و پشتوانه ای برای تعیین سیاست ، استراتژی و اجرای مفهوم رد پای اکولوژیکی در برنامه ریزی محیط زیست به حساب می آید.

توسعه پایدار، ردپای اکولوژیک، ظرفیت برد، برنامه ریزی محیط زیست