محمدرضا مستشاری - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران
پویا پروین - کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران

دهخدا پایداری را به معنای بادوام بودن، ماندنی، جاودان آورده است. بطور کلی پایداری را میتوان به آنچه در آینده تداوم می یابد تعریف کرد. در یک چارچوب کلی می توان معماری پایدار را به معنای خلق محیطپایدار انسان ساخت تعبیر کرد. اصطلاح پایداری نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای مقابله با نیازهایش مطرح گردید و هر روز بر ابعاد و دامنه آن افزوده می شود تا استراتژی های مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد.معماری پایدار دارای جایگاه ویژه ای در معماری معاصر جهان و همچنین پاسخگوی مناسبی در برابر مشکلات عصر صنعت میباشد. اما در چند دهه اخیر در بحث پایداری بیشترین تاکید بر عوامل زیست محیطی واقتصادی بوده و بعد اجتماعی آن کمرنگ دیده شده است. یکی از مولفه های مهم معماری پایدار، پایداری اجتماعی میباشد که به دلیل اهمیت خاص منابع انسانی در طراحی و برنامه ریزی معماری و ارجحیت آن برمنابع اکولوژیک و زیست محیطی، پایداری اجتماعی یکی از مهم ترین مولفه های طراحی پایدار می باشد.در این پژوهش سعی داریم با رویکردی کتابخانه ای-تطبیقی به بررسی مفهوم پایداری در سطوح مختلف بپردازیم.

پایداری، پایداری اجتماعی، نیازهای انسان، تعاملات اجتماعی