نقش خانواده بر اختلالات روانشناختی در کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی-بیش فعالی

اختلال کم توجهی /بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات مزمن رشدی است که حدود 7 درصد از کودکان و نوجوانان به آن مبتلا هستند. پژوهش ها نشان می دهند که والدین کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) می توانند به موفقیت کودکان شان در خانه و مدرسه کمک کنند. مشکلات مبتلایان به این اختلال مربوط به کارکردهای اجرایی مشتمل بر حافظه ی فعال کلامی، درونی سازی گفتار، خود تنظیمی عواطف و برانگیختگی و برنامه ریزی است که ناشی از ناتوانی آنها در بازداری رفتاری است.این اختلال در اوایل بزرگسالی نسبتا پایدار است و در درصد قابل توجهی از کودکان مبتلا، مشکلات بطور نسبی تا بزرگسالی ادامه دارد. کودکان با اختلال کم توجهی /بیش فعالی تجربه های مشکلات اجتماعی را به طور بارزی گزارش نمی کنند، اما والدین و معلم هر دو میزان بالایی مشکلات را در آن ها تایید می کنند . این اختلال بیش از آن چه تصور می شود به کودک، خانواده و در نهایت به جامعه صدمه وارد می نماید. پژوهش های بسیاری نشان داده اند که آموزش تکنیک های روان شناختی به خانواده ها و توانمند سازی آنها در جهت اقدامات درمانی مستمر و موثر نسبت به فرزندان بیش فعال و نارسایی توجه (ADHD) گامی مهم و موثر در کمک به این کودکان محسوب می شود. درمان شناختی - رفتاری برای مبتلایان به این اختلال، در بسیاری از پژوهش ها اثربخش گزارش شده است. در این مقاله مروری نقش خانواده بر اختلالات روانشناختی کودکان با این مشکل، مورد بررسی قرار گرفت.