اثربخشی آموزش حل مساله بر سازگاری روانی اجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات رفتاری شهرستان مهریز

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش حل مساله بر سازگاری روانی اجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات رفتاری شهرستانمهریز بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح این پژوهش پیش آزمون- پس آزمون با یک گروه کنترل و یک گروه آزمایشبود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشآموزان دارای اختلالات رفتاری شهرستان مهریز بود. از جامعه مذکور به روشنمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامهمشکلات رفتاری راتر فرم مادر و مربی (1981)، پرسشنامه سازگاری روانی اجتماعی سینها و سینگ (1993) و مداخله آموزشیحل مساله که برای تمامی افراد نمونه پیش از آغاز درمان و پس از آن، اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان دادبین میانگین سازگاری روانی اجتماعی کل دانشآموزان در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت یعنی با حذفتاثیر نمرات پیشآزمون بین میانگین تعدیل شده سازگاری کل بر حسب گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت.

کلیدواژه ها:

حل مساله ، سازگاری ، اختلالات ، تعارض