سیدشاهین همائی گهر - کارشناس ارشد مهندسی پزشکی ، پژوهشگر گروه پژوهشی تجهیزات پزشکی توان بخ
مصطفی علامی - کارشناس اندام های مصنوعی و وسایل کمکی ، دبیر گروه پژوهشی تجهیزات پزشکی

برخی بیماری های ریوی نظیر امفیزما و سارکئدوسیس از میزان فعالیت ریه تا حدی می کاهند که برای ادامه فعالیت های معمول بدن به استفاده از اکسیژن تکمیلی نیاز می شود. در حقیقت استفاده از اکسیژن تکمیلی یا اضافی یکی از رایج ترین روش های درمانی است که به بیماران بستری در بیمارستان ها و همچنین به بیماران مبتلا به بیماری های مزمن ریوی درخانه ارائه می شود. محدود کردن بیماران ریوی به محیط های بسته ای مانند خانه یا بیمارستان به منظور اکسیژن درمانی تا حدود زیادی از لحاظ روحی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد، در حالی که امکان استفاده از فرایند اکسیژن درمانی در محیطی به جز کلینیک ها، بیمارستان ها و خانه به فرد اجازه فعالتر بودن و بهره مندی از یک زندگی خلاقانه تری را می دهد. سه روش کلی برای اکسیژن درمانی وجود دارد: روش استفاده از گاز فشرده، اکسیژن مایع و روش استفاده از تغلیظ کننده های اکسیژن. امروزه با بروز پیشرفت های جدید در زمینه طراحی ادوات اکسیژن درمانی در ابعاد واندازه های کوچک و قابل حمل، این امکان برای بیماران نیازمند به وجود آمده است که بتوانند در محیط های باز و در حین جابه جایی ها و مسافرت های درون شهری و برون شهری در عین اینکه بتوانند از اکسیژن مناسب استفاده نمایند قادر باشند فعالیت های عادی و روزمره خود را نیز انجام دهند. در این تحقیق سعی می شود اینگونه تجهیزات اکسیژن درمانی قابل حمل در مسافرت های درون شهری و بین شهری معرفی وبررسی گردند.

اکسیژن درمانی ، اختلالات تنفسی ، تجهیزات اکسیژن درمانی قابل حمل ، یونیت های قابل حمل اکسیژن مایع ، سیلندرهای اکسیژن فشرده