مروری بر تکثیر و پرورش خرچنگ دراز آب شیرین با تاکید بر اهمیت گونه بومی ایران (Astacus leptodactylus)

خرچنگ دراز آب شیرین گروهی از سخت پوستان با اهمیت اقتصادی و تجاری زیاد است. خرچنگ دراز آب شیرین بومی ایران با نام علمی Astacus leptodactylus که به آن شاه میگوی چنگال باریک نیز اطلاق میشود از خانواده Astacidae میباشد و در دریای خزر، تالاب انزلی، دریاچه مخزنی سد ارس و مصب رودخانه های منتهی به این منابع آبی پراکنش دارد. اینگونه به عنوان یکی از مهمترین گونه های شاه میگو دارای ویژگی های منحصربه فرد است که آن را در زمره مهمترین گونه های پرورشی قرار داده و از شاه میگوهای گرانقیمت با ارزش اقتصادی بالا محسوب میشود. این جانوران آبزی به خاطر تغذیه چندگانه ای که دارند ازجمله کفزیان بسیار سودمند آبی هستند که با مصرف دتریت ها منجر به فرا غنی شدن اکوسیستم ساحلی میشوند. ارزش غذایی جانوران آبزی باعث افزایش مصرف آنها شده است که در این میان شاه میگوی آب شیرین خرچنگ دراز آب شیرین جایگاه ویژه ای داشته و به دلیل داشتن خصوصیاتی ازجمله رژیم غذایی گسترده و ارزان، توانایی حمل زنده به بازار، ارزش اقتصادی بالا و بازارپسندی مناسب در دنیا از اهمیت خاصی برخوردار هستند. ازآنجایی که زیستگاه های این آبزی ارزشمند محدود به منابع آبی خاص در شمال کشور میباشد و همچنین دارا بودن قابلیت تکثیر و پرورش و موقعیت مناسب در بازارهای جهانی، ضرورت تکثیر و پرورش خرچنگ دراز آب شیرین به لحاظ اهمیت اقتصادی و بازاریابی آن در خارج از کشور و صید و صادرات آن دارای اهمیت به سزایی است.

کلیدواژه ها:

خرچنگ دراز آب شیرین ، Crayfish ، تکثیر ، پرورش ، Astacus leptodactylus