ظرفیت سازی سکونت گاه های غیررسمی در اسلام شهر با رویکرد اجتماع محور

یکی از مهمترین اقدامات در ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی، اصلح و تعدیل در عملکرد قانونی، مدیریتی و اجرایی نهادهای اداری شهری و نهادهای مسئول در مواجهه با سکونتگاه های غیر رسمی است. ظرفیت سازی در سطح مدیریت محلی و اجتماع محلی برای توانمندی ارتقای توانمندی آن ها ساز و کاری برای پایدارسازی اقدامات ساماندهی است. تاثیر بخش مردمی در امور شهر، همواره غیرمستقیم و تا اندازه ای ناچیز بوده است. با این وجود تئوری های جدید برنامه ریزی شهری بر نقش مردم در امور شهر و همچنین بر لزوم مشارکت در مداخله در شهرها تاکید شده است. توانمندسازی نوعی نگرش به اسکان غیر رسمی است کمه در آن دولت ها کوشش می کنند به جای طرز نگرشی مقابله و تخریب محیطی توانمند تحت شرایطی که مردم ساکن در محلات با استفاده از منابع تحت مالکیت خود و تولیدشان بتوانند راه حل هایی محلی برای مشکلات مسکن و سرپناه خود پیدا کنند. بر مبنای این نگرش سکونتگاه و سرپناهی که اقشار کم درآمد شهری با سرمایه خود احداث کرده اند، بخشی از سرمایه اقتصادی کل جامعه محسوب می شود که باید براساس برنامه ریزی مشارکتی و با تاکید بر جلب همکاری آنها در زمینه شناخت اولویت ها و راهکارها به ساماندهی انتظام بخشی این گونه سکونتگاه ها پرداخته شود. هدف از پژوهش فوق، بهره گیری از ظرفیت و مشارکت نهادهای مردمی و توسعه اجتماع محور محله ی در شهر اسلام شهر با تاکید بر محله مظفریه و ظرفیت تشکیل نهادهای غیردولتی رسمی تر و قانونی می باشد. براساس محور اصلی رویکرد، یعنی ظرفیت سازی اجتماع محور در راستای توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی، روش پژوهش، توصیفی تحلیلی با تاکید بر مطالعات میدانی و کتابخانه ای می باشد. تحلیل و یافته های پژوهش، بیانگر این واقعیت است که ساکنان محله ی مظفریه، قادر و مایل به مشارکت با مدیریت شهری برای پیشبرد برنامه های توانمندسازی سکونتگاه های غیر رسمی می باشند. ضمن آنکه ظرفیت هایی برای برخی از انواع نهادها در سطح محله وجود دارد. با مطالعه و شناخت در چارچوب ماهیت اجتماعی، اقتصادی و کالبدی سکونتگاه ها و ظرفیت درونی مشارکت کنندگان می توان به ساماندهی و توانمندسازی آنها اقدام کرد.

کلیدواژه ها:

اجتماع محور ، مشارکت ، توانمندسازی ، اسکان غیر رسمی ، اسلامشهر