رضا افسرده - دانشجوی دکتری علوم سیاسی، گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، اهواز، ایران.
حامد عامری گلستانی - استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، اهواز، ایران
لنا عبدالخانی - استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، اهواز، ایران.
حامد محقق نیا - استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، اهواز، ایران.

وضعیت آشفته و بحرانی ایران پس از مشروطه که از جنگ و بی ثباتی سیاسی ناشی می شد، موجب گردید تا ایده دولت مقتدر پررنگ شود. بسیاری از نخبگان سیاسی و فکری آن زمان با درک شرایط بحرانی، این ایده را دنبال کردند و با ایده دیکتاتوری منور راه را برای حکومت رضاخان باز نمودند. ملک الشعراء بهار از جمله کسانی بود که نخستین بار این موضوع را مطرح کرد. در این راستا، پژوهش حاضر، با بهره گیری از روش هرمنوتیک قصدگرای اسکینر، این موضوع را مورد بررسی قرار داد. هدف این پژوهش، فهم اندیشه بهار درباره دولت مقتدر و تمایز آن با ایده های رایج در سال های پایانی عصر قاجار بود، مبنی بر اینکه که بهار حاضر نبود دولت مقتدر را بدون مبانی اساسی مشروطه، یعنی آزادی، عدالت و وجود مجلسی قوی بپذیرد. انگیزه بهار در گرایش به ایده دولت مقتدر چه بود و با توجه به نیت اصلی بهار یعنی استبدادستیزی ، برداشت او از دولت مقتدر چه تفاوتی با برداشت روزگار خود داشت سوالات اصلی پژوهش هستند. در فرضیه نخست، مهم ترین انگیزه بهار در گرایش به ایده دولت مطلقه تامین مصلحت کشور بود. همچنین بهار با در نظر داشتن اساس مشروطیت در حکومت مقتدر مد نظرش، ایده دولت مقتدر مشروطه را دنبال می کرد.

ملک الشعراء بهار, دولت مقتدر مشروطه, دیکتاتوری منور, رضاخان, دولت مقتدر