محمدحسین بهرامی هیدجی - دانشجوی کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رضا رجبی - استاد گروه بهداشت و طب ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمد کریمی زاده اردکانی - استادیار گروه بهداشت و طب ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

اندام تحتانی علاوه بر سطح اتکا عامل جابجایی نیز می باشد. وجود هرگونه ناهنجاری دراین اندامها فرد را در زندگی روزمره و انجام فعالیتهای ورزشی دچار مشکلات زیادی خواهد کرد. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه راستای اندام تحتانی در دانش آموزان 11 تا 13 ساله طنابزن و غیرطنابزن می باشد.جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه دانش آموزان پسر 11 تا 13 ساله شهرستان ابهر در سالتحصیلی 97- 98 بودند که از بین این دانش آموزان از طریق پرسشنامه 35 نفرکه حداقل سه سال سابقه طناب زنی داشتند, انتخاب شدند و 35 نفر دیگر بصورت تصادفی بعنوان گروه کنترل انتخاب شدند. ناهنجاری زانوی پرانتزی و ضربدری با استفاده از شاخص IM-IC انجام شد. برای اندازه گیری زانوی عقب رفته از گونیامتر یونیورسیال استفاده شد . برای ارزیابی وضعیت کف پا از شاخص استاهلی استفاده گردید . برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 22 استفاده شد. ابتدا از آزمون شاپیرو ویلک جهت نرمال بودن توزیع داده ها, سپس جهت تعیین تفاوت بین گروه ها از آزمون تی مستقل استفاده گردید.یافته ها نشان داد که بین میزان شیوع ناهنجاری های اندام تحتانی دردوگروه طناب زن و غیر طناب زن تفاوت معناداری وجود دارد p= 0/001 زانوی پرانتزی, p= 0/021 زانوی ضربدری, p=0/026 زانوی عقب رفته, p= 0/036 کف پا .با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان اظهار داشت که فعالیت در ورزش طناب زنی به مدت حداقل سه سال می تواند احتمالا باعث پیشگیری و یا کاهش ناهنجاریهای اندام تحتانی شود.

طناب زنی, زانوی پرانتزی, زانوی ضربدری, زانوی عقب رفته, وضعیت کف پا