افزایش تولید زیست توده و بهبود کارایی بیوکنترلی سویه Bacillus pumilus INR7 با تغییر منابع کربن محیط کشت

باکتری های افزایش دهنده رشد گیاه، نه تنها قادرند رشد و تولید محصول گیاهان را افزایش دهند، بلکه باعث افزایش مقاومت گیاه به تنش های زنده و غیرزنده می شوند. طراحی و بهینه سازی فرایند تولید نقش مهمی در افزایش زیست توده و کارایی این باکتری ها دارد. در این مطالعه، نقش برخی منابع کربن در تولید زیست توده و کارایی باکتری Bacillus pumilus در مهار بیمارگر Rhizoctonia solani عامل بیماری مرگ گیاهچه لوبیا مورد ارزیابی قرار گرفت. اثر سه غلظت از منابع کربنی گلوکز، ملاس چغندرقند، شکر قهوه ای، پودر ذرت و پودر برنج روی تولید زیست توده سویه B. pumilus INR7 و کارایی آن در افزایش رشد گیاه و مهار مرگ گیاهچه لوبیا در شرایط گلخانه بررسی شد. بیشترین تولید زیست توده به مقدار 109×90/2 و 109×34/2 واحد کلنی به ترتیب در غلظت 20 گرم در لیتر گلوکز و شکر قهوه ای به دست آمد. با افزایش غلظت گلوکز تولید زیست توده کاهش یافت ولی کارایی باکتری در افزایش صفات رشدی گیاه بهبود پیدا کرد بطوری که بیشترین طول اندام-های هوایی در غلظت 40 گرم در لیتر گلوکز حاصل شد. ملاس چغندرقند نیز در غلظت 20 میلی لیتر در لیتر به صورت معنی داری باعث افزایش کارایی باکتری در افزایش صفات رشدی گیاه شد. اثر منابع کربن در افزایش کارایی کنترل بیولوژیکی نشان داد باکتری به دست آمده از محیط حاوی گلوکز در غلظت 40 گرم در لیتر باعث کاهش 13 درصدی بیماری در مقایسه با محیط پایه شد. ملاس نیز در غلظت های 20 و 40 میلی لیتر در لیتر اثر قابل توجه ای در افزایش کارایی کنترل بیولوژیکی سویه B. pumilus INR7 ایفا کرد.

کلیدواژه ها:

باسیلوس ، کنترل بیولوژیک ، لوبیا ، منابع کربن ، Rhizoctonia solani