اثر علی جهتگیری دینی و شوخ طبعی بر فشار روانی با میانجی گری خوش بینی

هدف این پژوهش، تعیین اثر علی جهتگیری دینی و شوخ­طبعی بر فشار روانی با میانجیگری خوش­بینی در دانش­آموزان بود. جامعه آماری پژوهش تمام دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اهواز را تشکیل داده بودند که در سال تحصیلی 95 96 مشغول به­تحصیل بودند به­طوری که از بین آنها، 308 نفر، تصادفی چند مرحله­ای انتخاب شدند. به­منظور جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه جهتگیری دینی آرین (1377)، شوخ­طبعی سواری (1396)، جهتگیری زندگی شییر، کارور و بریگز (1994) و فشار روانی لاویبوند و لاویبوند (1995) استفاده شد. تجزیه­و­تحلیل داده­ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر صورت گرفت. نتایج پژوهش نشان داد ضمن اصلاح برخی از روابط در الگوی پیشنهادی، مسیر جهتگیری دینی و شوخ­طبعی بر خوش­بینی اثر علی مثبت و همین متغیرها بر فشار روانی اثر علی منفی ندارد و مسیر جهتگیری دینی و شوخ­طبعی از طریق خوش­بینی بر فشار روانی اثر علی منفی غیرمستقیم دارد؛ ضمنا خوش­بینی بر فشار روانی اثر علی منفی مستقیم داشت. یافته­های پژوهش نشاندهنده تاثیر جهتگیری دینی و شوخ­طبعی در کاهش فشار روانی از طریق خوش­بینی بود؛ لذا با افزایش جهتگیری دینی، شوخ­طبعی و خوش­بینی افراد تلاش شود تا از این رهگذر بتوان آینده­ای موفق و سالمتر با فشار روانی کمتر برای افراد بویژه دانش­آموزان رقم زد.

کلیدواژه ها:

جهتگیری دینی ، اثر شوخ طبعی بر رفتار ، تاثیر فشار روانی بر رفتار ، اثر خوش بینی بر رفتار