علیرضا وثوق - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه خیام، مشهد، ایران
محمد خسرو صحاف - دکتری معماری، استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد،ایران

پدیدارشناسی به عنوان یکی از مهم ترین دستاورد های فلسفی معاصر توانست علاوه بر اثر گذاری در تفکر و فلسفه به دیگر حوزه ها نفوذ کند. نفوذ پدیدارشناسی در صحنه ی معماری به عنوان یکی از حوزه ی های عملی موثر در زندگی بشر زمانی گسترش یافت که معماری مدرنیسم نتوانست پاسخگوی نیاز های هویتی – رفتاری کاربران محیط باشد. پارادایم پدیدارشناسی چه در روش و چه در مبادی فلسفی می تواند رویکرد مناسبی درطراحی معماری و محیط کاربران قرار گیرد. هدف این نوشتار با روش توصیفی –تحلیلی و مقایسه ی تطبیقی، شناخت و مقایسه ی دیدگاه های موثر در حوزه ی معماری فیلسوفان این پارادایم است. به طور کلی می توان گفت که دو جنبه ی «فیزیکی و ذهنی بودن رابطه ی کاربر و محیط» و «نوع نگاه به تاریخ و سنت» از معیارهای مقایسه ی میان نظریه پردازان باشد.

پدیدارشناسی و معماری ، هنر و پدیدارشناسی، ادموند هوسرل، هایدگر و معماری ، مرلوپونتی و معماری ، گادامر و معماری