اثر حجم تمرین ترکیبی (مقاومتی - هوازی) بر تغییرات نوروتروفینی، درد نوروپاتی و برخی شاخص های عملکردی در زنان یائسه مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی

مقدمه: نوروپاتی دیابتی، از شایع­ترین و سخت­ترین عوارض دیابت است. تاکنون در زمینه اثر تمرین مقاومتی - هوازی بر نوروپاتی محیطی دیابتی مطالعات محدودی انجام شده است، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر حجم تمرین ترکیبی (مقاومتی- هوازی) بر تغییرات نوروتروفینی، درد نوروپاتی، استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه در زنان یائسه مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی انجام شد. روش­کار: این مطالعه کاربردی و به روش نیمه تجربی در سال 1396 بر روی 21بیمار مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی در شهرستان سبزوار انجام شد.افراد در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. تنها گروه تجربی به مدت 4 ماه تمرینات ترکیبی مقاومتی- هوازی انجام دادند. سطوح سرمی نوروتروفین مشتق شده از مغز در زمان های قبل و پس از ماه اول، دوم، سوم و چهارم تمرین، در حالت ناشتایی به دست آمد. درد نوروپاتی با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری و استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه به ترتیب با استفاده از آزمون 6 دقیقه راه رفتن ریکلی جونز و آزمون نشستن و برخاستن روی صندلی ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آنالیز واریانس اندازه گیری تکراری و آنوای یک طرفه انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: سطوح نوروتروفین سرمی در گروه تجربی نسبت به کنترل افزایش معنی داری نداشت (05/0p> ). شاخص درد نسبت به گروه کنترل کاهش معنی­داری داشت (05/0> p) و به همراه آن استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه نسبت به گروه کنترل افزایش معنی­داری داشت (05/0> p). نتیجه­گیری: دو ماه تمرین ترکیبی (مقاومتی - هوازی) همراه با کاهش درد، استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه را تقویت می کند. به طور احتمالی برای افزایش سطح نوروتروفین سرمی باید دوره تمرین طولانی­تر از 4 ماه باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین ترکیبی ، زنان یائسه ، شاخص عملکردی ، نوروپاتی دیابتی