اثر تنش های خشکی و شوری بر کیفیت گل، تغییرات بیوشیمیایی و غلظت یون ها در گل نرگس شهلا (Narcissus tazzeta cv. ‘Shahla’)

سابقه و هدف: گل نرگس یکی از مهم ترین گیاهان زینتی و دارویی است که گونه های مختلف آن در سرتاسر دنیا به جز مناطق گرمسیری رشد می کنند. نرگس شهلا گیاهی سوخ دار و چندساله است که از آن به عنوان گل شاخه بریده، باغچه ای و گلدانی استفاده می شود. با توجه به اینکه گل نرگس شهلا یکی از محصولات مهم اقتصادی و زیر کشت در ایران است و از طرف دیگر بحران خشکسالی و شوری آب و خاک از مشکلات جدی بخش تولید در کشاورزی است، آگاهی از میزان تحمل این گیاه به تنش های خشکی و شوری به منظور تولید بهینه محصول، امری ضروری است. این پژوهش با هدف مطالعه تاثیر توام تنش های خشکی و شوری بر برخی از خصوصیات زایشی، بیوشیمیایی و غلظت یون های سدیم و پتاسیم گل نرگس انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول تنش خشکی در چهار سطح 90 (شاهد)، 70، 50 و 30 درصد ظرفیت زراعی و فاکتور دوم تنش شوری آب آبیاری ناشی از کلرید سدیم در چهار سطح صفر (شاهد)،20، 40 و 60 میلی مولار بودند. اعمال تیمار های خشکی و شوری حدود 4 ماه به طول انجامید و سپس صفات مورد نظر اندازه گیری شدند. صفات مورد بررسی شامل تعداد گل، قطر گل، کلروفیل کل، کاروتنوئید و فلاونوئید برگ، آنزیم های کاتالاز و گایاکول پراکسیداز برگ و مقادیر عناصر سدیم و پتاسیم برگ و سوخ بودند. یافته ها: نتایج نشان داد اثر تنش های خشکی و شوری و اثر متقابل آن ها بر تعداد گل معنی دار نبود؛ ولی این تنش ها سبب کاهش قطر گل شدند. بیشترین و کمترین قطر گل به ترتیب از تیمارهای شاهد و تنش خشکی 30 درصد ظرفیت زراعی همراه با شوری 60 میلی مولار بدست آمد. اثر متقابل تنش های شوری و خشکی بر محتوای کلروفیل کل معنی دار و کاهشی بود. به طوری که تیمار 60 میلی مولار کلرید سدیم همراه با 30 درصد ظرفیت زراعی باعث کاهش 72 درصدی کلروفیل کل نسبت به شاهد شد. تنش های شوری و خشکی سبب کاهش محتوای کاروتنوئید برگ شدند، به طوری که مقدار این صفت در شدیدترین سطوح شوری و خشکی، به ترتیب 26 و 25 درصد در مقایسه با شاهد کاهش یافت. نتایج نشان داد که با افزایش سطوح تنش شوری و خشکی میزان فعالیت آنزیم های کاتالاز و گایاکول پراکسیداز افزایش یافت، به طوری که بیشترین فعالیت آنزیمی از بالاترین سطوح (شوری 60 میلی مولار و 30 درصد ظرفیت مزرعه) بدست آمد. در اثر متقابل دو تنش، بیشترین میزان فعالیت آنزیم کاتالاز مربوط به تیمار 60 میلی مولار همراه با 30 درصد ظرفیت زراعی با افزایش 5/4 برابری نسبت به شاهد بدست آمد. با افزایش تنش شوری و خشکی میزان پتاسیم برگ و سوخ کاهش یافت، ولی سدیم برگ و سوخ، با افزایش تنش ها به ویژه تنش شوری، افزایش یافت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که همه سطوح تنش های خشکی و شوری موجب افزایش و بهبود فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (کاتالاز و گایاکول پراکسیداز) و غیر آنزیمی (فلاونوئید کل) گل نرگس شد؛ اما تحت شرایط تنش خشکی و شوری، قطر گل، میزان کاروتنوئید و کلروفیل کل کاهش یافتند. تحت شرایط تنش شوری و خشکی، میزان تجمع سدیم در برگ در مقایسه با سوخ، بیشتر بود. نتایج نشان داد حساسیت گیاه نرگس نسبت به تنش شوری بیشتر از خشکی بود که با کاربرد همزمان دو تنش، اثرات منفی تشدید شد. به طور کلی، نتایج نشان داد که کشت گل نرگس تا سطح رطوبتی 70 درصد ظرفیت زراعی و شوری آب آبیاری حدود 3 دسی زیمنس بر متر تاثیر منفی قابل توجهی بر عملکرد و کیفیت گیاه نداشت و قابل توصیه است.

کلیدواژه ها:

تعداد گل ، قطر گل ، کاتالاز ، کلروفیل کل ، گایاکول پراکسیداز