بررسی رابطه ی انجام فعالیت های حرکتی در بهبود بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه : پارکینسون، بیماری مزمن پیش رونده و مخرب سیستم عصبی است که به علت تخریب نورون های دوپامینرژی موجود در ماده ی سیاه مغز میانی ایجاد می شود، این اختلال در فعالیت های ارادی بیماران تغییرات مشخص ایجاد می کند و منجر به بروز اختلالات حرکتی وعدم تعادل می شود . شیوع بیماری پارکینسون در سال های اخیر به خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است به گونه ای که نرخ مبتلایان به آن در سنین بالای 75 سال ،1 به 1000 و بالای 65 سال،1 در هر 1000 نفر گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه انجام فعالیت های حرکتی در بهبود بیماران مبتلا به پارکینسون بود. روش کار : در نگارش این مقاله مروری از مقالات فارسی و انگلیسی چاپ شده در ژورنال های معتبر استفاده گردید برای دستیابی به این مقالات از سایت های scopus ،pubmed، Google scholar و همچنین پایگاه های شامل SID، Maginan و Irandoc ازسال 2004تا2019 استفاده گردید. یافته ها : بررسی مقالات نشان داد که بیماری پارکینسون به دلیل تحلیل پیش رونده سلولهای دوپامنرژیک جسم سیاه در عقده های قاعده ای مغز به وجود می آید و انجام مجموعه ای از فعا لیت های حرکتی مختلف از جمله ورزش، تمرینات تعادلی، ماساژ درمانی، آب درمانی و... و همچنین میانکنش این عوامل در بهبود، توانمند سازی و افزایش انگیزه درونی مبتلایان برای ادامه حیات نقش موثر و بسزایی دارد بنابراین می توان گفت فعا لیت های حرکتی ابزار مفیدی برای بهبود بیماران مبتلا به پارکینسون است . نتیجه گیری: بیشتر مطالعات اثر مثبتی را حتی باوجود تفاوت در فعالیت های حرکتی بر روی عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون گزارش کرده اندبا توجه به اثر بخشی فعالیت های حرکتی در بهبود ابعاد مختلف عملکرد حرکتی بیماران پارکینسونی ضرورت دارد متخصصین بالینی توجه خاصی در به کارگیری حرکت درمانی توام با درمان های اختصاصی معطوف داشته و همچنین در مطالعات آینده به ا ندازه گیری های اختصاصی تر و سنجش های خاص بیومکانیکی بپردازند .

کلیدواژه ها:

پارکینسون ، فعالیت حرکتی ، بهبود