بررسی کاهش خطر پذیری شهرها وارتقاء عملکرد مدیریت بحران

در سالهای اخیر و با بهره گیری از دانش نخبگان داخلی گامهای استوارتری در راستای تاب آورسازی شهر برداشته شده است. یکی از همین گامها، تغییر دیدگاه مدیران، مسئولان و کنشگران شهری از دیدگاه سنتی (بحران محور) به سمت دیدگاه پیشگیرانه تا ب آوری است. بیش از نیمی از جمعیت جهان در حال حاضر در مناطق شهری زندگی می کنند و این باعث شده است ایمن ترنمودن شهرها به یک چالش دراز مدت اما دست یافتنی تبدیل شود .شهرها قوه محرکه رشد ملی هستند و در نظام های و ظرفیت های حکومتی خود پویا هستند .در طول تاریخ، حوادث و رخداد های طبیعی زندگی شهری را مختل کرده اند.تغییر شدید آب و هوا، زلزله، و موارد اضطراری ناشی از خطرپذیری ساخته انسان به طور فزاینده ای بر مردم فشار میآورند و رونق شهرها را دستخوش تهدید می کنند.از آنجا که شهرها، شهرک ها و شهرداری های در اندازه، هویت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و نحوه قرار گرفتن در معرض خطرپذیری متفاوت هستند، هر یک از آنها رویکرد متفاوتی به این وظایف دارد..هر شهر و دولت محلی بسته به زمینه و ظرفیت های خود تصمیم می گیردکه چگونه این اقدامات را اجرا نماید. هدف کلی پژوهش حاضر مطالعه رابطه کاهش حطر پذیری (ریسک) پیرامون شهر با مدیریت شهری به منظور بیان افزایش تعامل بین مدیریت بحران و مدیریت امورشهری برای کاهش اثرات منفی امورشهری و ارتقاء عملکردمدیریت بحران و مدیریت شهری در این خصوص می باشد و سنجش شاخص کالبدی-محیطی تاب آوری در بافتهای شهری می باشد