عبدالمجید سیفی - استادیار گروه روابط بین الملل دانشگاه آیت الله بروجردی
مهرداد عله پور - کارشناس ارشد گروه روابط بین الملل دانشگاه گیلان

دیپلماسی فرهنگی، به عنوان ابزاری کار آمد و قابل انعطاف در سیاست خارجی که نمونه ی بارز و اعلای اعمال قدرت نرم است، شکل نوینی از دیپلماسی قرن است که ضمن بهره گیری از تمامی اشکال دیپلماسی، درصدد برقراری، توسعه و پیگیری روابط با سایر دولت ملت ها از طریق فرهنگ، هنر و آموزش در راستای پیگیری منافع ملی و اهداف سیاست خارجی است. در این بین هندوستان به عنوان قدرت نو ظهور اقتصادی در فضای پس از جنگ سرد و طی سالیان اخیر، در راستای پیگیری منافع ملی و بیشنیه سازی قدرت رو به تزاید خود، درصدد برآمده تا از ظرفیت بالای دیپلماسی فرهنگی بهره گیری حداکثری را به عمل آورد. حال با توجه به موارد فوق الذکر، پرسشی که نگارندگان پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی تحلیلی و با به کارگری مولفه های دیپلماسی فرهنگی درصدد پاسخ به چرایی آن بر آمده اند این است که دیپلماسی فرهنگی چه جایگاهی در سیاست خارجی دهلی نو در فضای پساجنگ سرد داشته است طبق نتایج پژوهش حاضر، دهلی نو با توجه به پیشینه مذهبی، تاریخی، فرهنگی و تمدنی خود، از منابع عظیم فرهنگی در مقایسه با بسیاری از کشور های دیگر برخوردار است. این امر به نوبه خود سبب شده تا مقامات دهلی نو پس از پایان جنگ سرد روی به سمت مولفه های ژرف دیپلماسی فرهنگی در سیاست خارجی خود بیاورند.

هند, دیپلماسی فرهنگی, سیاست خارجی, جهانی شدن, قدرت نرم