اثر بخشی آموزش روان درمانی جامع دینی بر تقویت ارتباط دانش آموزان با والدین در دوره دوم متوسطه

ارتباط و تعامل با دیگران از مولفه های موثر در زندگی اجتماعی و تضمین سلامت و بهداشت روان آدمی محسوب می شود و با تمرکز بر رویکردهای پیشگیرانه و درمانی به تقویت ارتباط و درنهایت سلامت انسان ها کمک می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی جامع دینی و تقویت ارتباط بین فردی دانش آموزان دختر متوسطه دوم با والدین آنان انجام شد. هدف نهایی روان درمانی جامع دینی، حل مشکل و پیشگیری از آسیب ها و اختلالات و معرفی انسان سالم می باشد که در این پژوهش با تمرکز بر این مدل به پیشگیری از آسیب های مربوط به ارتباط معیوب و تقویت ارتباط و تعامل در خانواده و والد- فرزند و بالعکس می باشد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت بود از کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه سه آموزش وپرورش شهر تهران که در سال تحصیلی 1397-1396 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل 24 نفر از دانش آموزان بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به این صورت که با استفاده از پرسش نامه غربالگری، تعداد 100 نفر را که بیشترین مشکل را در ارتباط بین فردی داشتند، انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفری (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه بر اساس پروتکل مبتنی بر روان درمانی جامع دینی تحت آموزش قرار گرفتند. از پرسش نامه های الف- SCL90 (دروکاتیس و همکاران، 1973)، ب- الگوی ارتباطی خانواده (RFCP، ریچی و فیتر پاتریک، 1990) ج- GHQ (سلامت روان) برای جمع آوری های داده های پژوهش استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس نشان داد، اثر گروه آزمایش بر پس آزمون نمرات ارتباط بین فردی معنی دار است. نتایج این تحقیق نشانگر موثر بودن آموزش روان درمانی جامع دینی در تقویت ارتباط بین فردی والدین و دانش آموزان بود. لذا روان درمانی جامع دینی برای نوجوانان از سوی بسیاری از درمانگران مورداستفاده قرار گیرد. این پژوهش لزوم توجه و موثر بودن آموزش روان درمانی جامع دینی را خاطرنشان می سازد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی جامع دینی ، ارتباط بین فردی ، والدین ، دانش آموز