پگاه جوادی اول - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
آمنه آقاربیع - استادیار، گروه معماری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

در پی نگرانیها نسبت به تشدید فعالیتهای آلوده کننده در دهه های 1950 و 1960 میلادی و در نتیجه نابودی محیط زیست توسط انسان، تحولاتی در نگرشها به مساله محیط زیست به دلیل اهمیت تاریخی و بیولوژیکی آن برای انسان صورت پذیرفت، که موضوع مورد بحث در آنها کیفیت محیط زیست در برابر رشد اقتصادی و تغییر بینش درباره الگوهای سنتی رشد اقتصادی بود. این مساله آغازگر تفکر پایداری شد. تفکری که با گذر زمان و بر اساس مطالعات انجام شده به مرور به رویکردی همهجانبه مبدل شد که قابلیت بررسی و تحقق در عرصه های مختلف از جمله معماری را پیدا کرد. توسعه ی پایدار مبتنی بر اصولی است که با فرض تحقق آنها میتوان پایداری را ممکن دانست و به تحقق اهداف آن امیدوار بود. این اهداف در معماری نیز متناسب با ویژگیهای محیط ساخته شده شکل گرفته و تدوین شده اند به طوری که مهمترین محورهای آن را میتوان حفظ انرژی، هماهنگی با سایت و اقلیم، تامین نیازهای مردم، کاهش مصرف منابع جدید و کل گرایی برشمرد. تلاش برای پیدا کردن ترجمان کالبدی برای این اصول یکی از دغدغه های مهم معماران برای خلق یک اثر پایدار است به طوری که میتوان با تجزیه و تحلیل نمونه هایی که بر این مبنا طراحی و ساخته شده اند از تجربیات این طراحان استفاده کرد و با الهام از آنها در صدد کشف راهکارهای جدید برخاسته از اصول حاکم بر معماری پایدار بر آمد.

اصول، توسعه پایدار، معماری، معماری پایدار