بررسی تطبیقی معماری بومی ایران با معیارهای معماری پایدار(نمونه موردی: خانه فیروزکوهی- تهران)

انسان در برابر بحرانهای زیست محیطی ناشی از نتایج فعالیتهای بی رویه در بهره مندی از منابع طبیعی، برای پاسخگویی به نیازهایش، درصدد یافتن راهکارهایی برآمد که در آنها حفظ محیطزیست و برآوردن نیازهای آیندگان همتراز با تامین نیازهای انسان حاضر مهم باشد. پایداری با توجه به اصول و ابعاد متنوع محیطی، اقتصادی و اجتماعیاش راهکار مناسبی برای دستیابی به این مهم شناخته شد. معماری پایدار نمود کالبدی مبانی توسعه ی پایدار در حوزه محیط ساخته شده است. مصرف بالای منابع در معماری نقش آن در دست یابی به اهداف کلان توسعه ی پایدار را شاخص میکند. ارتباط با محیط، پویایی و تداوم در زندگی مردم، دانش بومی را در طول تاریخ به گذرگاهی برای اتصال گذشته به حال و آینده مبدل ساخته است. بهره گیری دانش بومی از خرد تجربی و جمعی، تشخیص نیازها و پاسخ به آنها توسط راهکارهایی متناسب با اقتضائات محیطی را ممکن کرده و به دستیابی به توسعه ی پایدار کمک میکند. با تاکید پایداری بر استفاده از رویکردهای محلی، روشهایی عملی و تنوع موجود در طبیعت در کنار استناد به مطابقت بناهای بومی با اهداف پایداری، بهره مندی از ارزشها و ویژگیهای معماری بومی برای رسیدن به پایداری ضروری است. اتکای معماری ایرانی به مردم واری، پرهیز از بیهودگی، نیارش و خودبسندگی با احترام و پایبندی به محیط و انسان، شرایط همراستایی و انطباق معماری بومی ایرانی با معیارهای معماری پایدار را فراهم کرده است. بررسی مصداقی طراحی اقلیمی در نمونه های معماری بومی ایرانی میتواند نمایانگر پتانسیلهای این معماری برای تحقق پایداری در مراحل مختلف طراحی، ساخت و بهره برداری یک بنا و الگویی برای آینده باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، معماری پایدار ، معماری بومی ، معماری بومی ایران