اثر بخشی آموزش مثبت نگری بر حالت های روانشناختی مثبت و تاب آوری در نوجوانان پسر شهر شهریار

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش مثبت نگری بر حالت های روانشناختی مثبت و تاب آوری در نوجوانان پسر شهر شهریارانجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه نوجوانان پسر شهر شهریار که تعداد آنها برابر با 2100 نفر بودند که تعداد 40 نفراز آنها به دو گروه مداخله و کنترل (هرکدام 20 نفر) به روش تصادفی خوشه ای به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های تاب آوری(کانر و دیویدسون) ، حالت های روان شناختی مثبت(رجایی، خوی نژاد) بود. گروه آزمایش ده جلسه یک ساعته آموزش مثبت نگری دریافت نمودند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس در مرحله پس آزمون نشان داد که آموزش مثبت نگری در افزایش حالت های روانشناختی مثبت و تاب آوری گروه آزمایش موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت نگری ، حالت های روانشناختی مثبت ، تاب آوری ، نوجوانان پسر.