وی. ک پوشیا کوماری - دکتری زبان و ادبیات انگلیسی، مدرس آزاد
نادر کریمی راد - مدرس پیام نور اهواز

ابوعبداله جعفر بن محمد بن حکیم بن رحمن بن آدم متخلص به رودکی ، نخستین شاعر مشهور ایرانی فارسی تمدن ایران در دوره سامانی در سده چهارم هجری قمری و استاد شاعران این قرن است . ولادتش در پنج ده رودکی ناحیه ای در نخشب و سمرقند است . در کودکی قرآن آموخته و دوره ای از عمر خود را در تیره چشمی گذرانیده است . تا اینکه در سال 322 هجری قمری دارفانی را وداع گفته است (صفا ، 1374 : 374 نقل به تلخیص) . بیشتر اشعار او امروزه بر جای نماده اما همین مقدار هم هر یک گویای قابلیتی است و حرفی نهفته دارد که گرچه از نظر کمی زیاد نیست اما از نظر کیفی بسیار متنوع و بسیار وسیع است . بی شک رودکی و هر شاعر بزرگ دیگر نمی توانسته مستقل از تحولات و آموزه های خداشناسی به عرفان و سرودن شعر بپردازد. در واقع همین اندک شعر، عشق خداجویی را در اندیشه این شاعر ایرانی نشان می دهد و جهت گیری کلی او را می توان از خلال سخنان وی در واقع مقوله تاثیر گذاری همچون خدا باز شناخت.

رودکی، خداشناسی، دینداری، خداشناسی عاشقانه