بررسی رویکرد امویان اندلس در ارتباط با نهاد علم

حضور سپاه اسلام در سال 92 هجری مقارن با 712 میلادی در شبه جزیره ایبری یکی از درخشان ترین تمدن های بشری را رقم زد. اندلس مسیحی، قبل از آنکه در سایهسار حکومت اسلامی قرار گیرد همانند سایر کشورهای اروپایی قرون وسطی در جهل و تاریکی و توحش قرار داشت، اما ورود اسلام به شبه جزیره ایبری نه تنها اندلس را صاحب آزادی دینی، علماندوزی و تحصیل دانش کرد بلکه باعث پیشرفت و ترقی تمام اروپا گشت.نوشتار پیش رو بارویکرد تاریخی تحلیلی درصدد است تا سهم امویان اندلس را در پیشبرد نهاد علم واکاوی کند و از اینرو به سیاست ها و اقدامات خلفا و دانشمندان در این زمینه می پردازد. یافته ها حاکی از آن است که اندلس در ایندوره یکی از مراکز مهم علوم اسلامی به شمار می رود که طی چندین قرن شاهد رشد فزاینده برخی علوم و ظهور دانشمندان و تالیفات فراوان است. زمینه اصلی این شکوفایی علمی را می توان انتقال مبانی این علوم از بلاد شرقی اسلامی به این سرزمین دانست. دانشمندانی که تحت تاثیر عوامل مختلف به اندلس می رفتند یا اندلسیانی که برای تحصیل به شرق سفر میکردند عامل این انتقال و برقرار کننده روابط علمی اندلس با سرزمین های شرقی بودند. این رابطه در قرنهای سوم و چهارم هجری به اوج خود رسید. این امرخود از شرایط سیاسی مساعدی متاثربود که در آن دوران بر اندلس حکمفرما بود و باید معلول و مرهون تسامح و همفکری علمی دانست کهدرسراسر جهان اسلام وجود داشت.

کلیدواژه ها:

امویان اندلس ، تمدن اسلامی ، علوم ، نهاد علم ، مراکز علمی